Arjen Robben heeft nu ook zijn Rensenbrinkmoment. Vrij voor de Spaanse keeper Casillas had hij diverse opties: de bal stiften, de doelman omspelen of proberen recht tussen de benen van de keeper door te schieten. Helaas koos hij voor de laatste, wat natuurlijk gedoemd was te mislukken. Zoals Rob Rensenbrink in de laatste minuut van de finale van 1978 op de paal schoot, zo miste Robben de kans om Oranje wereldkampioen te maken. Rensenbrink had het excuus dat hij een uiterste inspanning moest doen om de bal te bereiken - het was een klein wonder dat hem dat überhaupt lukte.
Het enige excuus voor Robben was dat hij klaarblijkelijk net zo gespannen was als de rest van het Nederlands elftal, waardoor Oranje nooit echt in te wedstrijd kwam. En waarom Nigel de Jong geen rode kaart kreeg voor schandalige karatetrap tegen de borst van de arme Xabi Alonso was mij en mijn medekijkers een compleet raadsel.
De Nederlandse spelers liepen in hun ijver om het beter te doen dan hun illustere voorgangers van 1974 en 1978 zichzelf geheel voorbij.
Gelukkig werd ik hier in Kameroen niet al te veel uitgelachen. Vrijwel iedereen sprak zijn medeleven uit, waarop ik alleen maar kon zeggen dat het beste elftal had gewonnen. Dat gezegd zijnde, de Spanjaarden bakten er ook niet veel van. Ze wonnen hun wereldtitel zoals PSV zijn Europa Cup won: met het uiterste minimum aan doelpunten. Ik geloof niet dat ooit een land wereldkampioen is geworden met maar acht goals op zijn conto.
Intussen discussieert men hier nog volop over de trieste afgang van Kameroens Ontembare Leeuwen. Minister van Sport Michel Zoah had eerder al laten weten dat er een onderzoek komt naar het slechte presteren van Eto'o en co, en met name naar de onenigheid binnen de ploeg, waarbij de ene kliek zich klaarblijkelijk tegen de andere richtte met alle mogelijke middelen - hekserij niet uitgesloten: "Als ze magie willen gebruiken, moeten ze dat doen tegen de tegenstander, niet tegen elkaar." De minister heeft bevestigd dat hij de spelers zal vragen hun premie terug te storten. Er wordt ook volop geroddeld over Eto'o, van wie wordt gezegd dat hij de mensen in het dorp waar hij vandaan komt compleet in de kou laat staan - een onvergeeflijke zonde in dit land, waar men geacht wordt op te komen voor familieleden, in welke graad dan ook. (Zo wordt hier in Obala momenteel een nieuwe weg aangelegd, naar verluidt omdat het dorp van presidentsvrouwe Chantal Biya een eind verderop ligt en haar dorpsgenoten vonden dat het tijd werd dat zij iets voor hen deed.)
(P.S. Mijn excuses aan het handjevol volgers van mijn blog dat zij het enkele dagen hebben moeten missen. De internetverbinding in Obala heeft het begeven.)
dinsdag 13 juli 2010
maandag 5 juli 2010
De Mannschaft
De voormalige Ontembare Leeuw Patrick Mboma zei hier eergisteren op de tv na afloop van de wedstrijd tussen Duitsland en Argentinië dat hij niet verbaasd was dat de Argentijnen waren ingemaakt: "Een ploeg zonder trainer kan niet ver komen op een WK."
Blijkbaar was hij al even weinig onder de indruk van de trainerskwaliteit van het Argentijnse miniatuurtje als ikzelf. Voor mij was het geen verrassing dat de Zuidamerikanen van Duitsland verloren. Maar ik had niet verwacht dat de Mannschaft het non-team van Maradona zo indrukwekkend zou inpakken. De Zuidafrikaanse marabous die een finale Nederland-Duitsland voorspelden hebben inmiddels al voor 50% gelijk...
Blijkbaar was hij al even weinig onder de indruk van de trainerskwaliteit van het Argentijnse miniatuurtje als ikzelf. Voor mij was het geen verrassing dat de Zuidamerikanen van Duitsland verloren. Maar ik had niet verwacht dat de Mannschaft het non-team van Maradona zo indrukwekkend zou inpakken. De Zuidafrikaanse marabous die een finale Nederland-Duitsland voorspelden hebben inmiddels al voor 50% gelijk...
zaterdag 3 juli 2010
Verrassing
Ik kon me maar moeilijk voorstellen dat Oranje, dat tot dusverre niet echt had weten te overtuigen, zou winnen van de Brazilianen, die steeds beter op elkaar ingespeeld leken te raken.
Jonge vriend Razi, een overtuigd supporter van de Seleçao, gaf de mannen van Van Marwijk evenmin een kans, al hield hij niet op de Braziliaanse coach Dunga te bekritiseren voor diens beslissing Ronaldinho niet te selecteren. De eerste helft leek het erop dat de Brazilianen over het Nederlands elftal heen zouden walsen. Toen Robinho al na tien minuten de 1-0 binnenschoot na een gigantische verdedigingsblunder van Heitinga en Ooijer, had ik er al helemaal een hard hoofd in. Als het bij rust 3-0 had gestaan, zou Oranje niets te klagen hebben gehad.
Na de ongelooflijke ommekeer in de tweede helft, waarin de Brazilianen compleet het hoofd verloren op een manier die deed denken aan het elftal dat in 1974 door Cruijff en co werd gedeklasseerd, was de vreugde hier in huis algemeen - behalve bij Razi, die een half uur lang niet aanspreekbaar was. Daarna gingen we naar het centrum om de zege te vieren - mijn oranjeshirt gaf aanleiding tot de nodige felicitaties van Kameroenezen die al even verrast leken als ikzelf.
We moeten afwachten hoe de halve finale gaat uitpakken - tegen het Uruguay van Suarez, die gisteren dankzij een rode kaart uitgroeide tot de held van de natie. Het was evengoed jammer dat Ghana strandde op vijf centimeter van de halve finale.
Ik had misschien minder verrast moeten zijn. De Kameroenese televisie toonde gisteren beelden van een groep Zuidafrikaanse marabous (toverdokters) die na een geheimzinnig ritueel hun voorspelling voor de finale gaven: Nederland-Duitsland. Ze hebben terwijl ik dit schrijf al voor 25% gelijk...
Over toverdokters gesproken: de Kameroenese minister van Sport gaf gisteren tekst en uitleg over de gebleken tembaarheid van de Leeuwen. Volgens hem was er sprake van versplintering binnen de selectie, waarbij 'armere' spelers vol 'jalousie et haine' (afgunst en haat) zaten ten opzichte van de rijkere spelers, zoals aanvoerder Eto'o. Volgens de minister hadden verschillende spelers zelfs 'sorciers' ingehuurd om hun collega's te beheksen. De nieuwe trainer van Kameroen zal zijn handen eraan vol hebben.
Jonge vriend Razi, een overtuigd supporter van de Seleçao, gaf de mannen van Van Marwijk evenmin een kans, al hield hij niet op de Braziliaanse coach Dunga te bekritiseren voor diens beslissing Ronaldinho niet te selecteren. De eerste helft leek het erop dat de Brazilianen over het Nederlands elftal heen zouden walsen. Toen Robinho al na tien minuten de 1-0 binnenschoot na een gigantische verdedigingsblunder van Heitinga en Ooijer, had ik er al helemaal een hard hoofd in. Als het bij rust 3-0 had gestaan, zou Oranje niets te klagen hebben gehad.
Na de ongelooflijke ommekeer in de tweede helft, waarin de Brazilianen compleet het hoofd verloren op een manier die deed denken aan het elftal dat in 1974 door Cruijff en co werd gedeklasseerd, was de vreugde hier in huis algemeen - behalve bij Razi, die een half uur lang niet aanspreekbaar was. Daarna gingen we naar het centrum om de zege te vieren - mijn oranjeshirt gaf aanleiding tot de nodige felicitaties van Kameroenezen die al even verrast leken als ikzelf.
We moeten afwachten hoe de halve finale gaat uitpakken - tegen het Uruguay van Suarez, die gisteren dankzij een rode kaart uitgroeide tot de held van de natie. Het was evengoed jammer dat Ghana strandde op vijf centimeter van de halve finale.
Ik had misschien minder verrast moeten zijn. De Kameroenese televisie toonde gisteren beelden van een groep Zuidafrikaanse marabous (toverdokters) die na een geheimzinnig ritueel hun voorspelling voor de finale gaven: Nederland-Duitsland. Ze hebben terwijl ik dit schrijf al voor 25% gelijk...
Over toverdokters gesproken: de Kameroenese minister van Sport gaf gisteren tekst en uitleg over de gebleken tembaarheid van de Leeuwen. Volgens hem was er sprake van versplintering binnen de selectie, waarbij 'armere' spelers vol 'jalousie et haine' (afgunst en haat) zaten ten opzichte van de rijkere spelers, zoals aanvoerder Eto'o. Volgens de minister hadden verschillende spelers zelfs 'sorciers' ingehuurd om hun collega's te beheksen. De nieuwe trainer van Kameroen zal zijn handen eraan vol hebben.
dinsdag 29 juni 2010
Doellijntechnologie
Nu een van de belangrijkste voetbalbonden binnen de FIFA en binnen de IFAB, het voetbalorgaan dat officieel belast is met het toezicht op de spelregels, op dit WK is getroffen door een schandelijke arbitrale dwaling, lijkt bovenboef Blatter zijn mening over technologische assistentie voor scheidsrechters schielijk te herzien. Nadat de instanties eerder dit jaar lieten weten dat 'de discussie gesloten' was, zei het FIFA-baasje gisteren dat het debat over 'doellijntechnologie' in juli zou worden heropend. De voormalige voorzitter van de Engelse FA, Brian Barwick, zei gisteren dat de IFAB, die bestaat uit vertegenwoordigers van de vier oudste, Britse voetbalbonden, en de FIFA, twee technologieën heeft getest: een die werkt met camera's, zoals op het tennistoernooi van Wimbledon, en een met een chip in de bal die een signaal naar de scheidsrechter stuurt als de bal de doellijn passeert. Volgens hem werken beide methodes zo snel dat ze het spel niet of nauwelijks ophouden - het voornaamste argument van Blatter en co tegen technologische steun voor de arbiters: "Het werkt met 100 procent betrouwbaarheid."
Ik vraag me af of de Zwitserse opperbobo zijn mening net zo gemakkelijk zou hebben herzien als, pakweg, Denemarken het slachtoffer zou zijn geweest in plaats van Engeland. Blatter waarschuwde in één moeite door de Franse president Sarzkozy dat hij en zijn regering zich niet mogen bemoeien met de kolderieke affaire rond het Franse voetbalteam. Doen ze dat toch, dan zal de FIFA de Franse bond schorsen, aldus het Zwitserse potentaatje.
Intussen werd gisteren duidelijk dat Nederland het in de kwartfinale gaat opnemen tegen Brazilië. Hoewel de Seleçao van coach Dunga echte sterren ontbeert, maken de Brazilianen wel de indruk te groeien in het toernooi. Dat belooft niet veel goeds voor Oranje, dat tot nu toe vooral degelijk heeft gespeeld. Ik hoop dat de mannen van Van Marwijk zich door de favorietenrol van hun tegenstander laten inspireren tot een grootste wedstrijd. Als ze verliezen, zal het van de vermoedelijke toekomstige wereldkampioen zijn, al zal dat ongetwijfeld een schrale troost zijn.
Mochten ze onverhoopt winnen, dan behoort een finale Nederland-Duitsland tot de mogelijkheden. Dat zou wat zijn...
Ik vraag me af of de Zwitserse opperbobo zijn mening net zo gemakkelijk zou hebben herzien als, pakweg, Denemarken het slachtoffer zou zijn geweest in plaats van Engeland. Blatter waarschuwde in één moeite door de Franse president Sarzkozy dat hij en zijn regering zich niet mogen bemoeien met de kolderieke affaire rond het Franse voetbalteam. Doen ze dat toch, dan zal de FIFA de Franse bond schorsen, aldus het Zwitserse potentaatje.
Intussen werd gisteren duidelijk dat Nederland het in de kwartfinale gaat opnemen tegen Brazilië. Hoewel de Seleçao van coach Dunga echte sterren ontbeert, maken de Brazilianen wel de indruk te groeien in het toernooi. Dat belooft niet veel goeds voor Oranje, dat tot nu toe vooral degelijk heeft gespeeld. Ik hoop dat de mannen van Van Marwijk zich door de favorietenrol van hun tegenstander laten inspireren tot een grootste wedstrijd. Als ze verliezen, zal het van de vermoedelijke toekomstige wereldkampioen zijn, al zal dat ongetwijfeld een schrale troost zijn.
Mochten ze onverhoopt winnen, dan behoort een finale Nederland-Duitsland tot de mogelijkheden. Dat zou wat zijn...
maandag 28 juni 2010
Video
Twee wedstrijden gisteren die, mogelijk beslissend, werden beïnvloed door afgrijselijke arbitrale dwalingen. Eerst het schot van Lampard in de wedstrijd tegen Duitsland waarbij de bal voor iedereen zichtbaar, behalve voor scheids- en grensrechter, de lijn passeerde, en vervolgens het doelpunt waarmee Argentinië tegen de tot dat moment betere Mexicanen de score opende, waarbij Tevez meer dan een meter buitenspel stond.
Als het belang van video-assistentie voor de arbiters ooit is aangetoond, is het nu wel. De boef Blatter zal echter ongetwijfeld blijven volhouden dat scheidsrechterlijke vergissingen 'onderdeel van het spel' zijn. Dit standpunt begint intussen zo ridicuul te worden dat je haast verborgen motieven zou beginnen te vermoeden achter het halsstarrige dogmatisme van de voetbalpaus en zijn medefossielen. Ik vraag me af wanneer nationale bonden zullen beginnen zich van de FIFA af te scheiden als de bejaarde Zwitserse voetbalcurie haar opvattingen niet wijzigt.
Als het belang van video-assistentie voor de arbiters ooit is aangetoond, is het nu wel. De boef Blatter zal echter ongetwijfeld blijven volhouden dat scheidsrechterlijke vergissingen 'onderdeel van het spel' zijn. Dit standpunt begint intussen zo ridicuul te worden dat je haast verborgen motieven zou beginnen te vermoeden achter het halsstarrige dogmatisme van de voetbalpaus en zijn medefossielen. Ik vraag me af wanneer nationale bonden zullen beginnen zich van de FIFA af te scheiden als de bejaarde Zwitserse voetbalcurie haar opvattingen niet wijzigt.
zondag 27 juni 2010
De geest van 1966
"Eindelijk gerechtigheid", zullen ze in Duitsland uitroepen.
Een scheidsrechter die een doelpunt niet erkent, terwijl de bal toch voor iedereen zichtbaar duidelijk de doellijn gepasseerd was - het riep onmiskenbaar de geest op van de finale van 1966, toen precies het omgekeerde gebeurde. Destijds trokken de Duitsers aan het kortste eind, ditmaal waren het de Engelsen. De Duitse televisie heeft de in 1966 ten onrechte goedgekeurde Engelse goal sindsdien tientallen, zo niet honderden keren herhaald - alsof ze daarmee de geschiedenis kon herschrijven. De Engelse frustratie zal na gisteravond zeker even groot zijn.
Je zou verwachten dat de Engelse ploeg, die tussen pakweg de dertigste en veertigste minuut duidelijk het beste van het spel had, door het volstrekt ten onrechte afgekeurde doelpunt van Lampard er nog een schepje bovenop zou doen, maar verbazend genoeg gebeurde precies het tegenovergestelde. De tegenslag leek de Engelsen eerder te verlammen. Ze trokken nog wel manmoedig ten aanval, maar dat gebeurde met steeds minder overtuiging en raffinement. De vlijmscherpe Duitse counters leverden uiteindelijk een volstrekt verdiende 4-1 zege op voor de jonge Mannschaft.
De Duitse zege betekent ook een flinke terechtwijzing voor de Engelse tabloidpers, die in haar bekende fantasieloze sensatiezucht de oorlog er weer eens met de haren bij gesleept had. De nederlaag (de grootste ooit voor een Engels team op de eindronde van een WK) bewees eens te meer hoezeer de Engelse 'sterren' in eigen land (en ook daarbuiten) worden overschat.
Ik ben benieuwd of de Duitsers zich opnieuw naar de finale kunnen voetballen. Als ze spelen op de manier waarop ze gisteren in het eerste half uur de Engelse verdediging aan flarden reten, zou het me niets verbazen.
Intussen liet de voormalige aanvoerder van de Ontembare Leeuwen van Kameroen, Rigobert Song, die in de wedstrijd tegen Nederland zijn laatste minuten voor de nationale ploeg speelde, in een tv-interview doorschemeren dat er in het Kameroenese kamp van alles mis was. Ook trainer Paul Le Guen zei na te zijn opgestapt dat hij al bij zijn aanstelling, vorig jaar, grote problemen had opgemerkt binnen de selectie die hij nooit had kunnen oplossen. Geen wonder dat de Leeuwen er andermaal niets van bakten...
Voetbal in het donker
Het is opvallend dat het jongste team op het WK, Ghana, het zo goed doet. De jonge Ghanezen torsen immers niet alleen de verwachtingen van hun eigen natie op de schouders, maar, nu alle andere Afrikaanse deelnemers zijn uitgeschakeld, die van hun hele continent.
Dat lijkt hen tot dusver niet te deren. De overwinning op de VS, gisteravond, was over de gehele wedstrijd genomen meer dan verdiend, hoewel de Amerikanen een groot deel van de tweede helft de match domineerden. Ghana is pas het derde Afrikaanse team in de geschiedenis van het WK dat tot de kwartfinale weet door te dringen, na Kameroen in 1990 en Senegal in 2002.
Dat is geen toeval. De Ghanezen mogen dan het jongste team vormen, maar de meeste spelers spelen al jaren met elkaar waardoor ze van alle Afrikaanse teams het meest als een eenheid functioneren. Hun volgende tegenstanders zijn de Uruguyanen van Luis Suarez, die gisteren twee keer scoorde: één cadeautje van de Zuidkoreaanse defensie en één zondagsschot. Dat kan een interessante wedstrijd worden. Mocht Ghana ook dat duel winnen en als eerste Afrikaanse land ooit de halve finale halen, dan zal de vreugde ook hier in Kameroen geen grenzen kennen.
Zelf heb ik gistermiddag een informeel duel bekeken tussen vertegenwoordigers van twee 'quartiers' van Obala in het plaatselijke 'stadion', een nogal wijdse benaming voor een hobbelig, slechts gedeeltelijk met nauwelijks gemaaid gras begroeid terrein, omgeven door gammele muren met twee bescheiden tribunes. Om de eigen ploeg van de tegenstanders te kunnen onderscheiden, was één team gehuld in shirts, terwijl het andere met ontbloot bovenlijf speelde. Naar mijn jonge vriend Razi (zelf een getalenteerd voetballer die een carrière als professional ambieert) mij uitlegde, wordt dat bepaald door de uitslag van de vorige wedstrijd: wie verliest moet de volgende partij shirtloos het veld op.
De wedstrijd werd aan het einde van de middag gespeeld, tegen zonsondergang, en ging net zo lang door tot de spelers door de invallende duisternis de bal niet meer konden zien. Het deed me denken aan mijn eigen jeugd, toen we op het trapveldje tegenover ons huis ook voetbalden tot het te donker werd.
We zagen de duidelijk sterkere 'shirts' twee keer scoren en één keer op de lat schieten.
vrijdag 25 juni 2010
Nepkampioenen
Ik heb niets tegen Italianen in het algemeen. Dat vermoed ik althans, ik ken er eigenlijk geen. Maar al zolang als ik mij herinner heb ik iets tegen Italiaanse 'sporters'. Deze antipathie berust geheel en al op de Italiaanse opvatting van sport: niet 'de beste' hoort te winnen, maar 'de Italiaan' - koste wat kost en bij voorkeur met onsportieve middelen, heb ik het idee.
Ik herinner mij een atletiek-WK dat plaatsvond in Rome, waar een Italiaanse verspringer kans maakte op een medaille. De atleet in kwestie was op de dag van de wedstrijd hopeloos uit vorm, maar geen nood - Italiaanse officials voegden zonder blikken of blozen een kleine halve meter toe aan zijn sprong zodat hij alsnog met een medaille naar huis mocht. Een medaille die hij in dit geval later moest inleveren nadat het Italiaanse bedrog met behulp van televisiebeelden was aangetoond.
Ik herinner mij een bokswedstrijd om de Europese titel in Italië, waar bij een Brit het moest opnemen tegen de Italiaanse titelhouder. De Britse bokser sloeg zijn tegenstander knock out, maar Italiaanse officials tekenden protest aan en eisten een onbeslist, wat betekend zou hebben dat de Italiaan zijn titel behield. De commotie en intimidatie van de jury duurde een half uur. Uiteindelijk maakte de scheidsrechter er een einde aan door de Brit tot winnaar uit te roepen.
Ik herinner mij busladingen Italiaanse wielrenners van wie niemand ooit had gehoord die in de jaren negentig plotseling de ene wedstrijd na de andere wonnen - naar later bleek omdat zij de eersten waren die de dopingkwaliteiten van het medicijn EPO ontdekten.
Ik herinner mij het schandalige getreiter en geprovoceer van de Italiaanse voetbalboef Materazzi in de WK-finale van 2006 ten opzichte van Zinedine Zidane - een speler van een zoveel hoger niveau dan het Italiaanse het schop-/scheldkanon dat die het niet eens waard was zijn schoenen te poetsen.
De eerste Italiaanse wereldtitel in 1934 was vóór mijn tijd, maar naar wat ik erover gelezen heb, was die titel eveneens te danken aan corruptie (omgekochte scheidsrechters), intimidatie en regelrecht geweld (bekwame tegenstanders die door de Italiaanse bandieten meedogenloos uit de wedstrijd werden geschopt.)
Dat alles heeft ertoe geleid dat jaren waarin Italië zich 'wereldkampioen' mag noemen voor mij altijd kampioenenloze jaren zijn geweest. Ik weiger Italiaanse wereldkampioenen te erkennen. Daar zal geen Italiaan van wakker liggen, maar voor mij is het een gewetenskwestie.
Ik ben dan ook bijzonder blij dat Italië er op dit WK helemaal niets van terecht heeft gebracht. Eindelijk een prestatie die de Italiaanse reputatie waardig was! Ik kan daaraan toevoegen dat de uitschakeling van Italië in wat waarschijnlijk de zwakste groep van het hele toernooi was, voor mij geen verrassing betekende. Italiaanse sporters hebben naast hun andere onmiskenbaar slechte eigenschappen ook de neiging 'zwakkere' tegenstanders schromelijk te onderschatten.
Maar genoeg over deze boevenbende. Nederland won gisteren in een wedstrijd om des keizers baard met 2-1 van Kameroen. Ik verneem dat president Biya de hele selectie ontboden heeft voordat de spelers naar hun duurbetaalde banen in Europa mogen terugkeren. Coach Paul le Guen zou om 'garanties' hebben gevraagd dat zijn persoonlijke veiligheid niet op het spel staat en heeft blijkbaar inmiddels het bijltje erbij neergegooid. De spelers zou zijn gevraagd de 60 miljoen frank (meer dan 90.000 euro) terug te betalen die zij als bonus voor het spelen van de eindronde hebben ontvangen.
Mogelijk zijn dat slechts geruchten, maar ze geven de sfeer in het land uitstekend weer. Men schaamt zich voor het zwakke optreden van de 'Ontembare Leeuwen', die hun naam op een WK andermaal niet hebben waargemaakt.
Intussen hoef ik mij over represailles in elk geval geen zorgen te maken. Geen Kameroenees kan de uitschakeling van het nationale elftal aan de spelers en supporters van Oranje wijten...
woensdag 23 juni 2010
Toverdokters
Ik boekte deze reis naar Kameroen vorig jaar in de hoop dat de Afrikaanse teams in een WK op hun eigen continent zouden schitteren - de Ontembare Leeuwen in het bijzonder. Ik hoopte dat de wedstrijd van aanstaande donderdag tussen Otanje en Kameroen een spetterend spektakel zou worden, dat zou uitmaken wie als winnaar van groep E naar de achtste finales zou gaan, en wie als nummer twee.
De bittere praktijk van dit merkwaardige toernooi pakte anders uit. Inmiddels zijn drie van de zes Afrikaanse deelnemers al in de eerste ronde definitief uitgeschakeld, waaronder het gastland - voor het eerst in de geschiedenis van het WK. De kansen van een vierde land, Ivoorkust, bestaan nog slechts in theorie - ik zie de Olifanten het verschil van 9 doelpunten met Portugal niet meer goedmaken in hun laatste wedstrijd. Kameroen, het land met de rijkste WK-geschiedenis van alle Afrikaanse ploegen, kegelde zichzelf zelfs als allereerste uit het toernooi.
Ghana heeft nog een kans, maar moet in zijn laatste wedstrijd aantreden tegen de toernooibikkelaars van de Duitse Mannschaft, en dat geeft geen aanleiding tot opimisme. Algerije zou tegen de VS voor een verrassing kunnen zorgen, maar ook dat lijkt niet al te waarschijnlijk.
Het ziet er dus naar uit dat alle zes deelnemende Afrikaanse ploegen al na de eerste ronde naar huis mogen. Dat is bijzonder triest voor het Afrikaanse voetbal en, gezien het talent waarover de meeste teams beschikken, eigenlijk onvoorstelbaar.
Waaraan is dit collectieve falen te wijten?
Het ligt voor de hand de schuld te leggen bij de gebrekkige coaching. De meeste Afrikaanse voetballers die op het WK actief waren, verdienen hun brood weliswaar bij Europese (top-)clubs, maar daar zijn ze omringd door andere topspelers, worden ze over het algemeen gecoacht door trainers van topniveau en profiteren ze van een goede, zakelijke organisatie. Als ze voor hun eigen land uitkomen worden ze niet alleen geconfronteerd met trainers van aanmerkelijk minder niveau, maar ook met doorgaans amateuristische en soms zelfs ronduit corrupte bondsbesturen.
Ik heb eerder geschreven over de 'hommage' waarmee Kameroens Ontembare Leeuwen door volk en vaderland live op de nationale televisie werden uitgewuifd. Ik betwijfelde toen al of dat bevordelijk was voor de concentratie en het teamgevoel. En als de aanvoerder (tegen wil en dank, heb ik het idee - naar verluidt probeert Samuel Eto'o de steun van zijn medespelers te verwerven door ze met dure cadeaus te overladen) bij zijn nationale elftal te maken krijgt met een derde-rangscoach als Paul Le Guen, waar hij bij Barcelona en Inter trainers als Rijkaard, Guardiola en Mourinho gewend is, hoeft het niet echt verbazing te wekken dat hij nooit het niveau haalt dat hij bij zijn club weet te bereiken.
De vader van het Kameroenese gezin waar ik verblijf, zinspeelde van de week nog op een andere factor. Hij zei me dat Afrikaanse teams in het algemeen en Kameroen in het bijzonder 'zich tegenwoordig voorbereiden zoals Europese voetballers': "En training en conditie en taktiek zijn voor Afrikaanse voetballers niet genoeg. Ze zijn hun Afrikaanse wortels vergeten. Ze maken geen gebruik meer van de traditionele middelen waarover wij beschikken."
Ik had de indruk dat hij het had over 'magische' hulpmiddelen. Het is voor de gemiddelde westerling moeilijk te bevatten hoe sterk het geloof in het bovennatuurlijke in Afrika nog altijd is. Mijn vriend Abdon vertelde me onlangs met een stalen gezicht dat hij een boek had gelezen waarin werd uitgelegd waaraan het westen zijn technologische superioriteit te danken had. Volgens dit boek hebben de Europese 'sorciers' een paar honderd jaar geleden onder leiding van 'Merlin' een vergadering belegd waarbij zij collectief besloten hun magische talenten voortaan nog slechts ten goede aan te wenden. Met onze huidige 'magie scientifique' als resultaat. Het is een boek dat ik graag eens zou lezen, maar Abdon zegt dat hij het kwijt is...
Ik probeerde met hem te redeneren: "Maar 'science' is toch geen 'magie'? Ik ben hierheen gevlogen met een vliegtuig dat werkt volgens wetenschappelijke principes. Een 'sorcier' kan toch geen vliegtuig bouwen, zeker?"
Dat had ik verkeerd gezien, verzekerde Abdon mij. "Onze tovenaars kunnen mensen ook door de lucht laten vliegen, naar Euopa en Amerika zelfs, maar dat is alleen voor negatieve doeleinden."
Dat mag voor een Europeaan onzinnig lijken, maar psychologisch is dit geloof in tovenarij voor de Afrikaan van groot belang. Misschien hebben Afrikaanse voetballers, als ze voor hun nationale elftal uitkomen, inderdaad behoefte aan meer dan alleen 'wetenschappelijke' begeleiding. Misschien hebben de teams inderdaad toverdokters nodig om optimaal te kunnen presteren. En misschien is het dat waaraan het de Afrikaanse ploegen bij dit toernooi heeft ontbroken...
dinsdag 22 juni 2010
Franse revolutionairen en makke Engelse schapen
De farce rondom het Franse voetbalteam houdt aan. Gisteren zagen we een zeer mistroostig en schichtig ogende minister van Sport en Jeugdzaken, Roselyne Bachelot, uitleggen dat de Franse regering moest ingrijpen omdat 'de reputatie van Frankrijk op het spel staat'. Ze zei dat ze de spelers had verteld dat ze 'het imago van Frankrijk hebben bezoedeld' en dat ze 'niet langer helden kunnen zijn in de ogen van onze kinderen'.
Dat lijkt op de gangmakers van deze komieke Franse revolutie weinig indruk te hebben gemaakt, want naar gisteren verluidde overweegt een aantal spelers ook de wedstrijd van vandaag tegen Zuid-Afrika te boycotten. Bondscoach Raymond Domenech maakt intussen een steeds moedelozere en machtelozere indruk. Gisteren verklaarde hij dat hij, na het voor hem persoonlijk venederende voorlezen van het stakingscomminqué van de spelers, had moeten zeggen dat hij het met de actie niet eens was.
De sportkrant L'Équipe liet gisteren geen spaan heel van de opstandige spelers: "Een rebellie? Nee, een kwajongensstreek. Een staking? Nee, een laffe streek. Houdt Uzelf niet voor de gek. De republikeinse solidariteit die onze spelers ten overstaan van de wereld aan de dag legden is slechts een illusie."
Hoe anders gaat het eraan toe in het Engelse kamp. Daar wordt elke schijn van rebellie door bondscoach Fabio Capello hard de kop ingedrukt. Nadat ex-aanvoerder John Terry tijdens een door hemzelf georganiseerde persconferentie had laten doorschemeren dat in het Engelse kamp enige onvrede heerst over het rigoreuze regime van de Italiaan, sloeg Capello gisteren hard terug. Terry had 'een grote vergissing' gemaakt, aldus de bondscoach, die eraan toevoegde dat van een revolutie in het Engelse kamp geen sprake is: "Dit is de vergissing van één speler - meer niet."
Terry had aangekondigd dat de spelers met Capello zouden praten over diens aanpak, maar naar in de Britse media verluidt trok tijdens de teambespreking van de nogal armzalig verlopen wedstrijd tegen Algerije geen speler zijn bek open - ook Terry niet. "Ik heb verschillende spelers erop aangesproken en ik meen dat alleen Terry er zo over denkt", aldus Capello.
We wachten af welk strijdplan het meeste resultaat zal opleveren: de revolutionaire Franse slag of de brave Britse aanpak.
Dat lijkt op de gangmakers van deze komieke Franse revolutie weinig indruk te hebben gemaakt, want naar gisteren verluidde overweegt een aantal spelers ook de wedstrijd van vandaag tegen Zuid-Afrika te boycotten. Bondscoach Raymond Domenech maakt intussen een steeds moedelozere en machtelozere indruk. Gisteren verklaarde hij dat hij, na het voor hem persoonlijk venederende voorlezen van het stakingscomminqué van de spelers, had moeten zeggen dat hij het met de actie niet eens was.
De sportkrant L'Équipe liet gisteren geen spaan heel van de opstandige spelers: "Een rebellie? Nee, een kwajongensstreek. Een staking? Nee, een laffe streek. Houdt Uzelf niet voor de gek. De republikeinse solidariteit die onze spelers ten overstaan van de wereld aan de dag legden is slechts een illusie."
Hoe anders gaat het eraan toe in het Engelse kamp. Daar wordt elke schijn van rebellie door bondscoach Fabio Capello hard de kop ingedrukt. Nadat ex-aanvoerder John Terry tijdens een door hemzelf georganiseerde persconferentie had laten doorschemeren dat in het Engelse kamp enige onvrede heerst over het rigoreuze regime van de Italiaan, sloeg Capello gisteren hard terug. Terry had 'een grote vergissing' gemaakt, aldus de bondscoach, die eraan toevoegde dat van een revolutie in het Engelse kamp geen sprake is: "Dit is de vergissing van één speler - meer niet."
Terry had aangekondigd dat de spelers met Capello zouden praten over diens aanpak, maar naar in de Britse media verluidt trok tijdens de teambespreking van de nogal armzalig verlopen wedstrijd tegen Algerije geen speler zijn bek open - ook Terry niet. "Ik heb verschillende spelers erop aangesproken en ik meen dat alleen Terry er zo over denkt", aldus Capello.
We wachten af welk strijdplan het meeste resultaat zal opleveren: de revolutionaire Franse slag of de brave Britse aanpak.
maandag 21 juni 2010
Zelfoverschatting
De gevaren van zelfoverschatting kwamen vandaag duidelijk aan het licht in de match tussen Portugal en Noord-Korea. De Noordkoreanen, die het de huizenhoge favorieten uit Brazilië met een uitermate hechte en goed georganiseerde defensie in hun eerste wedstrijd knap lastig hadden gemaakt, betraden in de wedstrijd tegen Portugal het veld duidelijk met meer aanvallende bedoelingen. Dat is ze lelijk opgebroken. Van een revanche voor de nederlaag in de kwartfinale van het WK van 1966 was nooit sprake. Met 7-0 verliezen is natuurlijk nooit leuk, maar voor de mannen uit Noord-Korea zouden de gevolgen wel eens bijzonder ernstig kunnen zijn. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat hun Grote Leider hen bij terugkomst met open armen zal ontvangen.
Opvallend bij het Portugese doelpuntenfestijn was dat hun vermeende ster Christiano Ronaldo er amper bij betrokken was. Hij scoorde weliswaar één doelpunt, maar dat was een nogal rommelig geval. Eens te meer werd aangetoond dat de voetbalkwaliteiten van de Portugese aanvoerder over het algemeen ernstig worden overschat. Hij beschikt over één schijnbeweging, de dubbele of drievoudige schaar, hij is behoorlijk snel en hij kan een behoorlijke vrije trap nemen, maar daarmee heb je het wel gehad. In de Britse Premier League kwam zijn snelheid goed van pas, maar tegen een goed gepositioneerde defensie komt hij al gauw ideeën tekort.
Als Nederland de achtste finale overleeft, bestaat de kans dat de ploeg van Van Marwijk het in de kwartfinale opnieuw moet opnemen tegen de Portugezen. Benieuwd hoe dat uitpakt na de chaotische schop- en acteerpartij van vier jaar geleden. Als het zover komt, natuurlijk...
Tragisch voor de Afrikanen is dat Ivoorkust nu ook zo goed als uitgeschakeld is. Het verschil in doelsaldo tussen de Olifanten en de équipe van Portugal bedraagt 9. Dat betekent dat Drogba en de zijnen met 9-0 van Noord-Korea moeten winnen. Als Brazilië intussen Portugal verslaat met één doelpunt verschil, plaatst Ivoorkust zich alsnog voor de achtste finale. Dat lijkt te veel gevraagd.
Inmiddels heeft de Franse ploeg gisteren zijn training hervat. Trainer Domenech heeft klaarblijkelijk niet de moed gehad om tegen zijn rebellerende selectie te zeggen dat ze het verder zelf maar moet uitzoeken. Intussen vernemen we dat de spelers vinden dat 'de verrader' uit de selectie moet worden verwijderd. Daarmee bedoelen ze blijkbaar degene die uit de school geklapt heeft over de scheldpartij van Anelka tegen zijn trainer in de rust van de wedstrijd tegen Mexico. Zo te zien kun je zelf als speler nooit meer iets verkeerd doen als je meer dan pakweg een paar ton per maand verdient, zoals de meeste spelers van 'Les Bleus'. Ze hebben de match tegen de Mexicanen toch echt helemaal zelf verloren. (Naar verluidt heeft Anelka tegen Domenech gezegd: "Toi et ton merde de système!" Wat zoveel wil zeggen als: "Jij en je strontsysteem.")
Opvallend bij het Portugese doelpuntenfestijn was dat hun vermeende ster Christiano Ronaldo er amper bij betrokken was. Hij scoorde weliswaar één doelpunt, maar dat was een nogal rommelig geval. Eens te meer werd aangetoond dat de voetbalkwaliteiten van de Portugese aanvoerder over het algemeen ernstig worden overschat. Hij beschikt over één schijnbeweging, de dubbele of drievoudige schaar, hij is behoorlijk snel en hij kan een behoorlijke vrije trap nemen, maar daarmee heb je het wel gehad. In de Britse Premier League kwam zijn snelheid goed van pas, maar tegen een goed gepositioneerde defensie komt hij al gauw ideeën tekort.
Als Nederland de achtste finale overleeft, bestaat de kans dat de ploeg van Van Marwijk het in de kwartfinale opnieuw moet opnemen tegen de Portugezen. Benieuwd hoe dat uitpakt na de chaotische schop- en acteerpartij van vier jaar geleden. Als het zover komt, natuurlijk...
Tragisch voor de Afrikanen is dat Ivoorkust nu ook zo goed als uitgeschakeld is. Het verschil in doelsaldo tussen de Olifanten en de équipe van Portugal bedraagt 9. Dat betekent dat Drogba en de zijnen met 9-0 van Noord-Korea moeten winnen. Als Brazilië intussen Portugal verslaat met één doelpunt verschil, plaatst Ivoorkust zich alsnog voor de achtste finale. Dat lijkt te veel gevraagd.
Inmiddels heeft de Franse ploeg gisteren zijn training hervat. Trainer Domenech heeft klaarblijkelijk niet de moed gehad om tegen zijn rebellerende selectie te zeggen dat ze het verder zelf maar moet uitzoeken. Intussen vernemen we dat de spelers vinden dat 'de verrader' uit de selectie moet worden verwijderd. Daarmee bedoelen ze blijkbaar degene die uit de school geklapt heeft over de scheldpartij van Anelka tegen zijn trainer in de rust van de wedstrijd tegen Mexico. Zo te zien kun je zelf als speler nooit meer iets verkeerd doen als je meer dan pakweg een paar ton per maand verdient, zoals de meeste spelers van 'Les Bleus'. Ze hebben de match tegen de Mexicanen toch echt helemaal zelf verloren. (Naar verluidt heeft Anelka tegen Domenech gezegd: "Toi et ton merde de système!" Wat zoveel wil zeggen als: "Jij en je strontsysteem.")
zondag 20 juni 2010
Les Bleus blues
De kwaliteit van het spel mag dan op dit WK te wensen overlaten, wat eromheen gebeurt is onderhoudend genoeg. Hadden we eerder al de komieke wijze waarop de FIFA het Brabantse biermerk Bavaria wereldfaam bezorgde door een stel blondines te laten arresteren voor het overtreden van een wet die om te beginnen nooit had mogen bestaan, vandaag werden we tijdens de wedstrijd Italië-Nieuw Zeeland - die op zijn beurt in een hoogst amusant, want voor de nepkampioenen vernederend gelijkspel eindigde - geconfronteerd met een spelersopstand in het kamp van de Franse ploeg.
De Franse voetbalbond had eergisteren zijn sterspeler Nicolas Anelka naar huis gestuurd omdat hij bondscoach Raymond Domenech had beledigd en vervolgens weigerde zijn excuses aan te bieden. Gisteren zagen we op de Franse zender Canal+ hoe de spelers vóór de openbare training van Les Bleus publiekelijk ruzieden met de trainersstaf en vervolgens collectief de autobus opzochten terwijl hun conditietrainer woedend wegbeende en zijn stopwatch wegsmeet. De spelers kregen vervolgens in hun bus gezelschap van trainer Domenech, die een half uurtje later naar buiten kwam om tegenover het verzamelde journaille een 'communiqué' van de spelers voor te lezen.
De selectie eiste de terugkeer van Anelka, die tegen het verdict van de bond in in Zuid-Afrika was gebleven. Het eerste resultaat van deze door de verslaggevers van Canal+ als 'muiterij' en 'rebellie' omschreven actie, was het ter plaatse opstappen van de Franse delegatieleider, die zei 'te walgen' van het gedrag van de voetballers.
Het gedoe zorgde voor hoogst amusante televisie, maar intussen is het natuurlijk zeer de vraag hoe het nu verder moet met 'Les Bleus'. De Franse bondscoach is door zijn eigen spelers publiekelijk vernederd, dus als hij nog enig gezag genoot bij zijn ploeg, heeft hij dat nu definitief verspeeld. Een normaal mens zou in zijn plaats op staande voet zijn ontslag aanbieden en de spelers in hun eigen sop laten gaarkoken. Van de rest van zijn staf zou je hetzelfde verwachten.
Of Domenech, die niet de indruk maakt een man met veel ruggegraat te zijn, en zijn assistenten dat aandurven, is de vraag. Wordt vervolgd...
De Franse voetbalbond had eergisteren zijn sterspeler Nicolas Anelka naar huis gestuurd omdat hij bondscoach Raymond Domenech had beledigd en vervolgens weigerde zijn excuses aan te bieden. Gisteren zagen we op de Franse zender Canal+ hoe de spelers vóór de openbare training van Les Bleus publiekelijk ruzieden met de trainersstaf en vervolgens collectief de autobus opzochten terwijl hun conditietrainer woedend wegbeende en zijn stopwatch wegsmeet. De spelers kregen vervolgens in hun bus gezelschap van trainer Domenech, die een half uurtje later naar buiten kwam om tegenover het verzamelde journaille een 'communiqué' van de spelers voor te lezen.
De selectie eiste de terugkeer van Anelka, die tegen het verdict van de bond in in Zuid-Afrika was gebleven. Het eerste resultaat van deze door de verslaggevers van Canal+ als 'muiterij' en 'rebellie' omschreven actie, was het ter plaatse opstappen van de Franse delegatieleider, die zei 'te walgen' van het gedrag van de voetballers.
Het gedoe zorgde voor hoogst amusante televisie, maar intussen is het natuurlijk zeer de vraag hoe het nu verder moet met 'Les Bleus'. De Franse bondscoach is door zijn eigen spelers publiekelijk vernederd, dus als hij nog enig gezag genoot bij zijn ploeg, heeft hij dat nu definitief verspeeld. Een normaal mens zou in zijn plaats op staande voet zijn ontslag aanbieden en de spelers in hun eigen sop laten gaarkoken. Van de rest van zijn staf zou je hetzelfde verwachten.
Of Domenech, die niet de indruk maakt een man met veel ruggegraat te zijn, en zijn assistenten dat aandurven, is de vraag. Wordt vervolgd...
Het gelijk van Milla
Er moest in 1990 een presidentieel decreet van staatshoofd Paul Biya aan te pas komen om de 38-jarige Roger Milla opgenomen te krijgen in het team dat Kameroen ging vertegenwoordigen op het WK voetbal in Italië. Hoewel officiële overheidsbemoeienis met voetbalzaken doorgaans ongunstig uitpakt, bleek de Kameroenese president het in dit geval goed gezien te hebben. De veteraan, die buiten Afrika geen enkele bekendheid genoot, inspireerde het elftal tot ongekende prestaties. Kameroen haalde op een haar na zelfs de halve finale - Engeland had twee schwalbes van Gary Lineker nodig om de Ontembare Leeuwen uit te schakelen in een sensationele kwartfinale.
De reputatie die Kameroen aan dat toernooi heeft overgehouden, heeft het steevast betrekkelijk hoog op de FIFA-ranglijst figurerende team sindsdien nooit meer kunnen waarmaken. Sterker nog: het land heeft sinds het toernooi van 1990 maar één wedstrijd meer weten te winnen op de eindronden van het WK - een magere 1-0 tegen Saoedi-Arabië in 2002. Een wedstrijd die zo weinig indruk heeft gemaakt dat zelfs hier iedereen hem vergeten was.
Maar dit jaar zou alles anders lopen, daarvan was de hele natie overtuigd. De Leeuwen hadden immers in de duurbetaalde Samuel Eto'o een van de beste aanvalsleiders ter wereld in hun gelederen en in Paul Le Guen voor het eerst een trainer met enige reputatie, die het aanvankelijk zwalkende elftal met vijf zeges op rij door de kwalificatie had geholpen.
De enige die niet overtuigd was, was Roger Milla. De voormalige vedette liet voor aanvang van het toernooi geen spaan heel van het spel van aanvoerder Samuel Eto'o. De Interster had Kameroen nooit naar een hoger niveau weten te tillen, vond de huidige 'reizende ambassadeur' van de natie.
De reacties op de uitbarsting van Milla hier in Kameroen waren aanvankelijk gemengd. Zelfs de mensen die vonden dat hij gelijk had, vonden het moment, zo vlak voor het WK, nogal ongelukkig gekozen.
Inmiddels heeft Kameroen twee wedstrijden gespeeld en verloren en is het het eerste team dat officieel is uitgeschakeld voor de tweede ronde. Dat is hier hard aangekomen, hoewel de reactie van veel fans inmiddels de gedachten van Milla lijkt te weerspiegelen. 'Hadden we het niet gedacht?', was gisteren de algemene respons. Daar wordt half schertsend aan toegevoegd dat Le Guen zich maar beter niet meer in Kameroen kan laten zien.
Le Guen zelf liet onmiddellijk na de wedstrijd tegen Denemarken weten dat hij er niet over peinst de handdoek in de ring te werpen. Hij heeft nergens spijt van, zei hij, en hij zal dan ook geen ontslag nemen.
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hij na aanstaande donderdag, als Kameroen voor spek en bonen tegen Nederland speelt, bondscoach zal blijven. Als de bond hem niet ontslaat, zal Paul Biya wel weer een presidentieel decreet doen uitgaan...
De reputatie die Kameroen aan dat toernooi heeft overgehouden, heeft het steevast betrekkelijk hoog op de FIFA-ranglijst figurerende team sindsdien nooit meer kunnen waarmaken. Sterker nog: het land heeft sinds het toernooi van 1990 maar één wedstrijd meer weten te winnen op de eindronden van het WK - een magere 1-0 tegen Saoedi-Arabië in 2002. Een wedstrijd die zo weinig indruk heeft gemaakt dat zelfs hier iedereen hem vergeten was.
Maar dit jaar zou alles anders lopen, daarvan was de hele natie overtuigd. De Leeuwen hadden immers in de duurbetaalde Samuel Eto'o een van de beste aanvalsleiders ter wereld in hun gelederen en in Paul Le Guen voor het eerst een trainer met enige reputatie, die het aanvankelijk zwalkende elftal met vijf zeges op rij door de kwalificatie had geholpen.
De enige die niet overtuigd was, was Roger Milla. De voormalige vedette liet voor aanvang van het toernooi geen spaan heel van het spel van aanvoerder Samuel Eto'o. De Interster had Kameroen nooit naar een hoger niveau weten te tillen, vond de huidige 'reizende ambassadeur' van de natie.
De reacties op de uitbarsting van Milla hier in Kameroen waren aanvankelijk gemengd. Zelfs de mensen die vonden dat hij gelijk had, vonden het moment, zo vlak voor het WK, nogal ongelukkig gekozen.
Inmiddels heeft Kameroen twee wedstrijden gespeeld en verloren en is het het eerste team dat officieel is uitgeschakeld voor de tweede ronde. Dat is hier hard aangekomen, hoewel de reactie van veel fans inmiddels de gedachten van Milla lijkt te weerspiegelen. 'Hadden we het niet gedacht?', was gisteren de algemene respons. Daar wordt half schertsend aan toegevoegd dat Le Guen zich maar beter niet meer in Kameroen kan laten zien.
Le Guen zelf liet onmiddellijk na de wedstrijd tegen Denemarken weten dat hij er niet over peinst de handdoek in de ring te werpen. Hij heeft nergens spijt van, zei hij, en hij zal dan ook geen ontslag nemen.
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hij na aanstaande donderdag, als Kameroen voor spek en bonen tegen Nederland speelt, bondscoach zal blijven. Als de bond hem niet ontslaat, zal Paul Biya wel weer een presidentieel decreet doen uitgaan...
zaterdag 19 juni 2010
Sprietantenne
De afgelopen twee dagen waren nogal frustrerend voor de voetballiefhebbers hier in huize Tsanga. Normaal gesproken kunnen we hier een stuk of twaalf kabelzenders bekijken, maar de leverancier van de kabelbeelden kampte klaarblijkelijk met technische problemen, waardoor we van eergisteren tot gisteravond verstoken waren van de meeste tv-zenders. Alleen de twee netten van CRTV, de nationale publieke omroep, konden ons bereiken via een geímproviseerde buitenantenne, die bestond uit twee stevige stukken ijzerdraad, bevestigd aan een versleten coax-kabel.
Wie oud genoeg is om zich te herinneren hoe problematisch het was om min of meer heldere beelden te ontvangen op een tv met een ouderwetse sprietantenne, kan zich enigszins de inspanningen voorstellen die zoon des huizes Razi moest verrichten om ons van beeld te voorzien. Staande op een keukenstoel op de betonnen veranda manipuleerde hij de antennesprieten op aanwijzing van de kijkers binnen. Het beste beeld kregen we als hij een onmogelijke pose aannam, waarbij hijzelf onderdeel vormde van het antennesysteem - zoals je vroeger bij een tv met sprietantenne altijd het beste beeld kreeg als je op één been ging staan en intussen met je vrije hand het plafond probeerde aan te raken, wat het kijkgenot niet bevorderde.
Het gevolg was dat we naar drie wedstrijden hebben zitten kijken met beeld dat voornamelijk uit kleurige 'sneeuw' bestond en dat we voor het verloop van de gebeurtenissen op het veld waren aangewezen op de commentatoren, en dat was evenmin altijd al te helder, omdat we bij vlagen de Franstalige en Engelstalige commentatoren tegelijkertijd ontvingen.
Gisteravond was de kabelservice hersteld, zij het met horten en stoten, zodat we konden bekijken hoe Engeland zichzelf kansloos voetbalde tegen Algerije. Ik had liever Duitsland-Servië bekeken...
vrijdag 18 juni 2010
Onnozel
Ik heb de indruk dat de sportverslaggevers er de laatste jaren niet beter op zijn geworden. En ze stelden om te beginnen al niet veel voor. Een voormalig hoofdredacteur van Het Parool, wiens naam me even ontschoten is, zei een halve eeuw geleden al dat 'journalisten mensen zijn die niets weten en niets kunnen'. "Mensen die zelfs dat niet kunnen, worden sportjournalist", voegde hij daaraan toe, of woorden van gelijke strekking. (Tegenwoordig weten sommige van die onbenullen het zelfs tot hoofdredacteur te schoppen, zoals bij mijn voormalige werkgever, het Eindhovens Dagblad, wat genoeg zegt over de staat van de Nederlandse pers.)
Ik volg de Nederlandse media niet tijdens dit WK. Het is een pak van mijn hart dat ik niet voortdurend hoef aan te horen hoe de vaderlandse voetbalverslaggevers op de televisie onze taal achteloos verkrachten (door bijvoorbeeld naar 'de ploeg' te verwijzen als 'het' - is er werkelijk niemand in Hilversum die deze klunzen duidelijk kan maken wat een ongelooflijke taalblunder dat is?)
Maar wat oppervlakkige quasi-expertise betreft doen de journalisten van de Franse, Zuidafrikaanse en Kameroenese tv-zenders met wie ik hier wordt geconfronteerd, of die van de BBC WK-website die ik af en toe bezoek, nauwelijks onder voor hun collega's van Studio Sport et al.
Neem de manier waarop Duitsland tot favoriet werd gebombardeerd omdat het vier doelpunten wist te maken tegen een stel naïeve en bijzonder zwak verdedigende Australiërs. De tweede wedstrijd van onze oosterburen, tegen Servië, legde hun tekortkomingen pijnlijk duidelijk bloot. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat de Mannschaft niet ver kan komen - Duitsers heben er een handje van zich uit louter koppigheid tot in de finale van grote toernooien te werken.
Na de 4-1 winst van Argentinië tegen het evenmin al te sterke Zuid-Korea vraagt de 'expert' van de BBC zich af of 'Argentinië het nieuwe Brazilië is'. Dat is al even naïef als het spel van Australië tegen Duitsland.
De feitelijke waarheid is dat sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder zo'n onvoorspelbare bezigheid is dat journalistieke 'expertise' een contradictio in terminis is. Terwijl ik dit schrijf proberen elf Engelse 'sterren' zich langs een niet bijzonder indrukwekkend Algerijns elftal te worstelen. De Engelse pers, die voor dit toernooi niet ophield te melden dat 'Engeland een betere kans heeft dan ooit sinds 1966 om wereldkampioen te worden' zal andermaal bedrogen uitkomen. Maar voor de 'journalisten' maakt dat niets uit, want ze zullen de schuld zoals altijd meedogenloos bij de trainer en sommige spelers leggen, in plaats van de hand in eigen boezem te steken voor het wekken van verwachtingen die een op zijn best middelmatige selectie nooit kon waarmaken. Het zou een echte journalist bijna in tranen doen uitbarsten...
Ik volg de Nederlandse media niet tijdens dit WK. Het is een pak van mijn hart dat ik niet voortdurend hoef aan te horen hoe de vaderlandse voetbalverslaggevers op de televisie onze taal achteloos verkrachten (door bijvoorbeeld naar 'de ploeg' te verwijzen als 'het' - is er werkelijk niemand in Hilversum die deze klunzen duidelijk kan maken wat een ongelooflijke taalblunder dat is?)
Maar wat oppervlakkige quasi-expertise betreft doen de journalisten van de Franse, Zuidafrikaanse en Kameroenese tv-zenders met wie ik hier wordt geconfronteerd, of die van de BBC WK-website die ik af en toe bezoek, nauwelijks onder voor hun collega's van Studio Sport et al.
Neem de manier waarop Duitsland tot favoriet werd gebombardeerd omdat het vier doelpunten wist te maken tegen een stel naïeve en bijzonder zwak verdedigende Australiërs. De tweede wedstrijd van onze oosterburen, tegen Servië, legde hun tekortkomingen pijnlijk duidelijk bloot. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat de Mannschaft niet ver kan komen - Duitsers heben er een handje van zich uit louter koppigheid tot in de finale van grote toernooien te werken.
Na de 4-1 winst van Argentinië tegen het evenmin al te sterke Zuid-Korea vraagt de 'expert' van de BBC zich af of 'Argentinië het nieuwe Brazilië is'. Dat is al even naïef als het spel van Australië tegen Duitsland.
De feitelijke waarheid is dat sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder zo'n onvoorspelbare bezigheid is dat journalistieke 'expertise' een contradictio in terminis is. Terwijl ik dit schrijf proberen elf Engelse 'sterren' zich langs een niet bijzonder indrukwekkend Algerijns elftal te worstelen. De Engelse pers, die voor dit toernooi niet ophield te melden dat 'Engeland een betere kans heeft dan ooit sinds 1966 om wereldkampioen te worden' zal andermaal bedrogen uitkomen. Maar voor de 'journalisten' maakt dat niets uit, want ze zullen de schuld zoals altijd meedogenloos bij de trainer en sommige spelers leggen, in plaats van de hand in eigen boezem te steken voor het wekken van verwachtingen die een op zijn best middelmatige selectie nooit kon waarmaken. Het zou een echte journalist bijna in tranen doen uitbarsten...
FIFA-hebzucht
Dat Blatter en co niet de slimsten zijn, moge inmiddels bekend zijn. De manier waarop ze zich andermaal in de luren hebben laten leggen door de Lieshoutse brouwers van Bavaria bewijst dat eens te meer. Net als vier jaar geleden met hun Lederhosenstunt, hebben de Brabantse bierfabrikanten met dank aan FIFA's eigen ridicule marketingregels onbetaalbare gratis publiciteit in de schoor geworpen gekregen.
Dat sportevenementen gesponsord worden, is tot daar aan toe. Maar de FIFA en zijn multinationale sponsors hebben er daadwerkelijk voor gezorgd dat Zuid-Afrika zijn nationale wetgeving heeft aangepast ten faveure van de ongelimiteerde hebzucht van Blatter en zijn medeboeven, in het unieke belang van de multinationals die de Zwitserse bobo's jaar in, jaar uit miljoenen bezorgen.
De FIFA heeft ervoor gezorgd dat deze bedrijven in 'FIFA-geëigende zones' in Zuid-Afrika geen belasting hoeven te betalen, zodat wat ze terugkrijgen voor hun sponsorgelden pure winst is, waarvan geen cent in het straatarme Zuid-Afrika achterblijft! Daarnaast is het individuele Zuidafrikanen verboden om in de wijde omtrek van de stadions zelfs maar een grijpstuiver te verdienen als ze toevallig een product verkopen dat op de 'zwarte lijst' staat van producten die concurreren met de FIFA-sponsors. Dat betekent dus elk biermerk, behalve het door kenners als ondrinkbare pis omschreven Budweiser, elke frisdrank behalve het nauwelijks beter te verteren Coca Cola, elke hamburger behalve de vetzooi van MacDonald's, en ga zo maar door.
De bobo's maken zich niet druk over een onbespeelbare bal, noch over halflege stadions omdat de toegangsprijzen te hoog zijn voor de gemiddelde Zuidafrikaan, noch over onsportieve schwalbes als die van de derderangs Ajax-spits Suarez tegen Zuid-Afrika, maar raken in alle staten als een stel blondines in oranje mini-jurkjes met een onzichtbaar of op zijn best voor de meeste kijkers onherkenbaar logootje door de tv-cameras wordt opgepikt. Klaarblijkelijk zijn twee van de meisjes zelfs door de politie gearresteerd!
Het wordt werkelijk hoog tijd dat er iets aan de ongebreidelde macht en arrogantie van deze winstbeluste, internationale organisaties wordt gedaan. Als zelfs de wetgeving van een land (klaarblijkelijk is met het oog op de naderende Olympische Spelen in Londen in het verenigd Koninkrijk al hetzelfde gebeurd) door deze ongrijpbare kapitalistische bandieten kan worden voorgeschreven, is er met onze vermeende democratieën toch duidelijk iets mis.
Als wereldburgers mogen we wel opdraaien voor de kosten als de ongelimiteerde hebzucht van 'big business' onze economieën in het honderd stuurt, maar staan we machteloos als het gaat om het vaststellen van de regels en wetgeving rond het organiseren van een internationaal evenement. De FIFA zou aan de internationale tv-rechten alleen meer dan genoeg kunnen verdienen om een toernooi als het WK te organiseren. De sponsorgelden van de multinationals dienen alleen maar om het luizenleven van Blatter en co te financieren. Waarbij het ook nog maar eens de vraag is wat de producenten van in de grond ongezonde producten als Budweiser, Coca Cola en MacDonald's te zoeken hebben bij een sportevenement. Misschien wordt het tijd voor internationale wetgeving die hen aan soortgelijke banden legt als de tabaksindustrie. Het zou het plezier van allen ten goede komen.
(Overigens hoeft van de traditionele media op dit terrein niets te worden verwacht, zoals ikzelf als voormalig medewerker van een onbeduidend regionaal krantje heb ervaren toen dat werd overgenomen door een internationale winstzoeker. Of het nu kranten, radio of televisie betreft, de media zijn vandaag de dag veel meer geïnteresseerd in de belangen van hun adverteerders dan in die van hun lezers/kijkers/luisteraars. Helaas zijn de moderne media-'consumenten' inmiddels zo gehersenspoeld dat hun dat niet eens meer opvalt.)
woensdag 16 juni 2010
Noord-Korea, 44 jaar later
Het eerste WK waarvan ik me bewust was, was dat van 1966. Twee dingen herinner ik me vooral van dat toernooi: hoe teleurgesteld ik was toen Duitsland van Engeland verloor in de finale, en hoe sympathiek ik het Noordkoreaanse elftal vond.
Dat ik als 12-jarige wilde dat Duitsland de finale won, kwam doordat we bij ons thuis elke zaterdagavond naar Die Sportschau keken, waar de Bundesligawedstrijden in ouderwets zwart-wit werden uitgezonden. Ik kende alle Duitse spelers bij naam en voornaam, Nederland deed (zoals destijds te doen gebruikelijk was) niet mee, en de Engelse spelers zeiden mij niets, behalve het tandeloze middenveldbijtertje Nobby Stiles, en die was eerder berucht dan beroemd.
De Noordkoreanen waren intussen de verrassing van het toernooi. Ze werkten als mieren, renden zich de longen uit het lijf en versloegen tot mijn grote genoegen de Italianen, tegen wie ik blijkbaar toen al een instinctieve afkeer koesterde, met 1-0.
Als ik me goed herinner speelde Noord-Korea zijn kwartfinale tegen Portugal tegelijk met een van de andere wedstrijden in de laatste acht. Ik weet nog goed hoe de verslaggever (Koen Verhoef misschien, of Herman Kuiphof) ons met stijgende verbijstering op de hoogte hield van het scoreverloop in de wedstrijd van de Noordkoreanen tegen de tot dan briljant spelende Portugezen, tussen zijn verslag door van de andere wedstrijd, die live werd uitgeonden door wat toen nog de NTS heette. De kleine Aziaten stonden bij rust met 3-0 voor! Het was slechts te danken aan het prachtige spel van Eusebio, de 'zwarte parel', zoals hij werd genoemd, dat Noord-Korea uiteindelijk met 5-3 tenonder ging.
Gisteravond leek het of de tijd had stilgestaan, alleen waren de beelden nu in kleur, met slow-motion actie zoals we die we in 1966 pas na afloop van het toernooi in de bioscoop te zien kregen, en was het commentaar hier in Kameroen in het Frans. Het machtige Brazilië wist maar niet wat aan te vangen met de nijvere en door coach Kim Jong-Hun briljant georganiseerde Noordkoreanen. Op de 0-0 bij rust viel helemaal niets af te dingen. Dat Brazilië uiteindelijk toch wist te winnen, had het uitsluitend te danken aan een flits van ouderwetse Braziliaanse brille van Maicon, die de Koreaanse doelman uit een onmogelijke hoek wist te verschalken. Daarna zag je de teleurstelling en vermoeidheid in de Koreaanse lijven kruipen, met de onvermijdelijke 2-0 tot gevolg, maar uiteindelijk wisten ze zich te herpakken. De tegentreffer van Ji Yun-nam vlak voor tijd was meer dan verdiend.
De Noordkoreanen speelden intussen opvallend sportief. In de tweede helft maakten ze een paar overtredingen, maar die leken meer te maken hebben met vermoeidheid, waardoor de timing van hun tackles af en toe te wensen overliet, dan met boos opzet. Het leek wel alsof de spelers geloofden dat het maken van overtredingen daadwerkelijk verboden is, wat wellicht te maken heeft met het meedogenloze regime van hun vaderland, waar alles verboden is, behalve wat verplicht is. Op het voetbalveld maakte deze gezagsgetrouwe houding echter een verfrissende indruk...
Intussen was mij duidelijk geworden dat sympathie voor de underdog geen typisch Kameroenese eigenschap is. Terwijl ik vol bewondering zat te genieten van het enthousiaste en goed georganiseerde spel van de Noordkoreanen, zaten de voetbalkenners in mijn gastgezin zich slechts op te vreten over het zwakke spel van hun favoriete Brazilianen. Coach Dunga had Ronaldinho moeten selecteren, Kaka bakte er niets van, en het hele elftal moest zich schamen. Het afgrijzen bij een slecht resultaat over het zwakke spel van de eigen favorieten overschaduwt te allen tijde de bewondering voor het sterke presteren van de tegenstander. Maar misschien is dat wel een algemene eigenschap van fanatieke supporters overal ter wereld, en ben ik gewoon niet bezeten genoeg van 'het spelletje'.
De volgende wedstrijd van de Noord-Koreanen is tegen Portugal, het land dat hen in 1966 uitschakelde. Ik ben benieuwd of revanchegevoelens de Aziatische elf boven zichzelf kunnen doen uitstijgen. Als dat het geval is, zouden de arrogante Portugezen wel eens van een koude kermis kunnen thuiskomen...
dinsdag 15 juni 2010
De bal is nog steeds niet rond
Spelers blijven klagen over de nieuwe voetbal waarmee het WK wordt gespeeld, meldt mij de BBC.
De FIFA beweert dat die klachten nergens op slaan omdat de bal al in gebruik is sinds begin dit jaar en de spelers er dus volop mee hebben kunnen oefenen.
Adidas beweert intussen dat er niets bijzonders met de bal aan de hand is omdat de FIFA strikte richtlijnen hanteert omtrent de eigenschappen van de bal en dat het bedrijf die regels met de geëigende Duitse discipline navolgt.
Het kan aan mij liggen, maar ik heb het idee dat er op zijn minst een paradox schuilgaat in die twee verklaringen en misschien zelfs wel een heuse tegenspraak.
Als de spelers een half jaar nodig hebben om aan de nieuwe bal te wennen, zoals de FIFA suggereert, betekent dat dat het speeltuig aanmerkelijk verschilt van de versie die eerder in gebruik was.
En als Adidas zich aan 'strikte 'FIFA-voorschriften' houdt, zijn de regels die voor de bal gelden blijkbaar aan voortdurende wijziging onderhevig, wat de 'striktheid' van de richtlijnen nogal lijkt te ondermijnen.
Het blijft intussen opmerkelijk hoe weinig er van buiten de zestien meter wordt gescoord tijdens dit toernooi - de meeste schoten van afstand missen het doelkader zelfs volledig.
Ronaldo had vandaag de eerste speler kunnen zijn die scoorde met een afstandsschot in de match tegen Ivoorkust, maar de knal van de irritante, over het paard getilde Portugese ster eindigde op de paal. De ploeg van Ivoorkust maakte intussen een gedisciplineerde indruk, wat duidt op een uitstekende prestatie van de Zweedse coach Eriksson, die het team immers pas enkele maanden onder zijn hoede heeft. In de hectische slotfase hadden de Ivorianen de wedstrijd zelfs kunnen winnen, maar ondanks enkele heikele momenten in de Portugese defensie bleef een doelpunt uit.
De Kameroenese tv was na afloop van het duel opvallend lovend over de ploeg van Drogba en Kalou, aangezien Kameroen en Ivoorkust op voetbalgebied aartsrivalen zijn in de trant van Oranje en de Mannschaft. Dat het toernooi in Afrika wordt gespeeld, lijkt inderdaad de interafrikaanse solidariteit ernstig te bevorderen. Nu maar hopen dat op zijn minst één Afrikaanse ploeg het ver schopt op het WK. Dat zou het Afrikaanse zelfvertrouwen erg bevorderen en dat kan alleen maar goed zijn voor een continent dat het zo zwaar te verduren heeft...
De FIFA beweert dat die klachten nergens op slaan omdat de bal al in gebruik is sinds begin dit jaar en de spelers er dus volop mee hebben kunnen oefenen.
Adidas beweert intussen dat er niets bijzonders met de bal aan de hand is omdat de FIFA strikte richtlijnen hanteert omtrent de eigenschappen van de bal en dat het bedrijf die regels met de geëigende Duitse discipline navolgt.
Het kan aan mij liggen, maar ik heb het idee dat er op zijn minst een paradox schuilgaat in die twee verklaringen en misschien zelfs wel een heuse tegenspraak.
Als de spelers een half jaar nodig hebben om aan de nieuwe bal te wennen, zoals de FIFA suggereert, betekent dat dat het speeltuig aanmerkelijk verschilt van de versie die eerder in gebruik was.
En als Adidas zich aan 'strikte 'FIFA-voorschriften' houdt, zijn de regels die voor de bal gelden blijkbaar aan voortdurende wijziging onderhevig, wat de 'striktheid' van de richtlijnen nogal lijkt te ondermijnen.
Het blijft intussen opmerkelijk hoe weinig er van buiten de zestien meter wordt gescoord tijdens dit toernooi - de meeste schoten van afstand missen het doelkader zelfs volledig.
Ronaldo had vandaag de eerste speler kunnen zijn die scoorde met een afstandsschot in de match tegen Ivoorkust, maar de knal van de irritante, over het paard getilde Portugese ster eindigde op de paal. De ploeg van Ivoorkust maakte intussen een gedisciplineerde indruk, wat duidt op een uitstekende prestatie van de Zweedse coach Eriksson, die het team immers pas enkele maanden onder zijn hoede heeft. In de hectische slotfase hadden de Ivorianen de wedstrijd zelfs kunnen winnen, maar ondanks enkele heikele momenten in de Portugese defensie bleef een doelpunt uit.
De Kameroenese tv was na afloop van het duel opvallend lovend over de ploeg van Drogba en Kalou, aangezien Kameroen en Ivoorkust op voetbalgebied aartsrivalen zijn in de trant van Oranje en de Mannschaft. Dat het toernooi in Afrika wordt gespeeld, lijkt inderdaad de interafrikaanse solidariteit ernstig te bevorderen. Nu maar hopen dat op zijn minst één Afrikaanse ploeg het ver schopt op het WK. Dat zou het Afrikaanse zelfvertrouwen erg bevorderen en dat kan alleen maar goed zijn voor een continent dat het zo zwaar te verduren heeft...
maandag 14 juni 2010
Tembare Leeuwen
Wiens schuld was het dat Kameroen tegen Japan maar geen vuist kon maken? In huize Tsanga, Obala, Kameroen, waren de meningen verdeeld. Iedereen was het er echter over eens dat de in dit geval nogal tembare Leeuwen een bijzonder slechte wedstrijd hadden gespeeld.
Kwam dat doordat coach Paul Le Guen Njitap (Gerimi) buiten de basiself had gelaten?
Nadat hij in de tweede helft in het veld gekomen was ging er van het elftal van Kameroen meer dreiging uit, dat is waar.
Kwam het doordat sterspeler Samuel Eto'o 'mal placé' was door de coach en dientengevolge onvoldoende tot zijn recht kwam? Eto'o's effectieve bijdrage aan de wedstrijd bestond uit één briljante passeerbeweging waarmee hij twee Japanners op het verkeerde been zette, gevolgd door een uitstekende voorzet die helaas niets opleverde.
Of kwam het doordat Paul Le Guen er eenvoudigweg niet in geslaagd is van een verzameling technisch en fysiek bijzonder sterke spelers een eenheid te smeden? Het spel van de Ontembare Leeuwen maakte gedurende de hele wedstrijd een rommelige en ongeorganiseerde indruk, dus misschien was het dat wel.
Samuel Eto'o toonde zich in elk geval verre van vriendelijk tegenover de Kameroenese tegenhanger van Bert Maalderink, de dommevragensteller van de NOS. Op de vraag wat de équipe moest veranderen om in de volgende wedstrijden beter voor de dag te komen, antwoordde hij nogal bits: "Als ik dat wist zou ik het in elk geval niet aan jou vertellen!"
Dat leidde tot commentaar in de huiskamer over hoe 'mal élevé' (slecht opgevoed) de Interspeler wel niet was, tussen de heftige discussies door over precies de vraag die Eto'o weigerde te beantwoorden. Intussen drukten de tv-commentatoren van Canal+ de inwoners van Kameroen met de neus op het vermeende feit dat hun nationale elftal sinds het sensationale WK van 1990 al elf wedstrijden op rij niet meer gewonnen heeft in de eindronden van een wereldkampioenschap - een statistsiche vergissing, want in 2002 wonnen 'les Lions' met 1-0 van Saoedi-Arabië. Twee of drie kansen in een hele wedstrijd tegen een toch betrekkelijk zwakke tegenstander als Japan doet voor de rest van dit toernooi echter andermaal het ergste vrezen.
"On va vous gagner", kreeg ik eerder deze week te horen in de studentenwijk van Yaoundé. Een al te optimistische gedachte, zo lijkt het.
Over Oranje raakt men hier intussen niet uitgepraat. De 2-0 zege op de taaie Denen heeft indruk gemaakt. Terecht dacht ik zo, want het elftal van Van Marwijk slechtte de stevig geconstrueerde Deense veste met geduld en beleid, zoals het ware professionals betaamt. Hoe Kameroen van de door Morten Olsen uitstekend gecoachte Scandinaviërs moet winnen, is eigenlijk iedereen een raadsel, maar de commentatoren blijven optimistisch, al lijken mijn huisgenoten de moed al te hebben opgegeven.
Kwam dat doordat coach Paul Le Guen Njitap (Gerimi) buiten de basiself had gelaten?
Nadat hij in de tweede helft in het veld gekomen was ging er van het elftal van Kameroen meer dreiging uit, dat is waar.
Kwam het doordat sterspeler Samuel Eto'o 'mal placé' was door de coach en dientengevolge onvoldoende tot zijn recht kwam? Eto'o's effectieve bijdrage aan de wedstrijd bestond uit één briljante passeerbeweging waarmee hij twee Japanners op het verkeerde been zette, gevolgd door een uitstekende voorzet die helaas niets opleverde.
Of kwam het doordat Paul Le Guen er eenvoudigweg niet in geslaagd is van een verzameling technisch en fysiek bijzonder sterke spelers een eenheid te smeden? Het spel van de Ontembare Leeuwen maakte gedurende de hele wedstrijd een rommelige en ongeorganiseerde indruk, dus misschien was het dat wel.
Samuel Eto'o toonde zich in elk geval verre van vriendelijk tegenover de Kameroenese tegenhanger van Bert Maalderink, de dommevragensteller van de NOS. Op de vraag wat de équipe moest veranderen om in de volgende wedstrijden beter voor de dag te komen, antwoordde hij nogal bits: "Als ik dat wist zou ik het in elk geval niet aan jou vertellen!"
Dat leidde tot commentaar in de huiskamer over hoe 'mal élevé' (slecht opgevoed) de Interspeler wel niet was, tussen de heftige discussies door over precies de vraag die Eto'o weigerde te beantwoorden. Intussen drukten de tv-commentatoren van Canal+ de inwoners van Kameroen met de neus op het vermeende feit dat hun nationale elftal sinds het sensationale WK van 1990 al elf wedstrijden op rij niet meer gewonnen heeft in de eindronden van een wereldkampioenschap - een statistsiche vergissing, want in 2002 wonnen 'les Lions' met 1-0 van Saoedi-Arabië. Twee of drie kansen in een hele wedstrijd tegen een toch betrekkelijk zwakke tegenstander als Japan doet voor de rest van dit toernooi echter andermaal het ergste vrezen.
"On va vous gagner", kreeg ik eerder deze week te horen in de studentenwijk van Yaoundé. Een al te optimistische gedachte, zo lijkt het.
Over Oranje raakt men hier intussen niet uitgepraat. De 2-0 zege op de taaie Denen heeft indruk gemaakt. Terecht dacht ik zo, want het elftal van Van Marwijk slechtte de stevig geconstrueerde Deense veste met geduld en beleid, zoals het ware professionals betaamt. Hoe Kameroen van de door Morten Olsen uitstekend gecoachte Scandinaviërs moet winnen, is eigenlijk iedereen een raadsel, maar de commentatoren blijven optimistisch, al lijken mijn huisgenoten de moed al te hebben opgegeven.
Waka waka
Leuk deuntje, hè, dat liedje van Shakira dat verkozen is tot officiële hymne van het WK 2010?
"Waka, waka, time for Africa" is de titel van het nummer, als we Shakira, haar platenmaatschappij Sony en de FIFA mogen geloven. De indruk wordt bovendien gewekt dat het Shakira zelf is die het heeft gecomponeerd.
"Zangalewa", zoals het nummer offcieel heet, is echter niet van de hand van het Colombiaanse buikdanseresje, maar was in de jaren tachtig al een enorme hit in Afrika voor de groep Golden Sounds - zo'n grote hit zelfs dat de groep zich nadien zelf ook Zangalewa is gaan noemen. Zie Youtube:
http://www.youtube.com/watch?v=AmC_YHGweLs
Een van de leden van de groep, Emile Kojidie, die momenteel in de VS woont, kwam erachter dat Shakira zijn hit had gepikt en schakelde een advocaat in. Naar het schijnt is inmiddels een akkoord bereikt over de rechten en mogen de leden van de groep Zangalewa enige compensatie tegemoet zien.
Daarbij kan worden opgemerkt dat ook hun versie van het nummer niet geheel en al origineel is. Golden Sounds was oorspronkelijk een muziekgroep van het Kameroense leger, bestaande uit leden van de presidentiële garde, en "Zangalewa" werd al sinds jaar en dag gebruikt als een lied waarop het prettig marcheren was, niet alleen door het leger, maar ook door de leden van de Kameroenese scoutingorganisatie en door schoolkinderen, die in Kameroen nog op ouderwetse wijze worden gedrild.
De tekst van het oorspronkelijke nummer (het refrein van Shakira's versie) is in de taal Ewondo, waarvan verschillende dialecten worden gesproken in en rondom de hoofstad Yaoundé. De titel is een verbastering van de frase "za anga le wa?", die kan worden vertaald als: "wie heeft je gestuurd?" Het zijn de woorden van een (onder-)officier tegenover een rekruut die zich beklaagt over de discipline en het harde werk waarmee zijn opleiding gepaard gaat. "Je hebt er zelf voor getekend", met andere woorden.
Het is trouwens opvallend dat Shakira klaarblijkelijk al voor de tweede opeenvolgende keer het officiële WK-lied mag zingen. Men zou bijna denken dat die oude geilbaard van een Blatter stiekeme lustgevoelens koestert voor de Zuidamerikaanse pseudoblondine...
zondag 13 juni 2010
Hoe rond is de bal?
De bal mag dan rond zijn, soms is hij ronder dan anders.
Ook voor aanvang van het huidige WK klaagden spelers en (vooral) keepers over de nieuwe bal waarmee het toernooi gespeeld zou worden. Dat begint inmiddels een vast ritueel te worden dat zich elke vier jaar herhaalt.
Het lijkt erop dat de FIFA en de ballenfabrikant (in dit geval Adidas, meen ik - wellicht was dat eerder ook het geval) hun best doen om voor elk wereldkampioenschap een nieuwe bal te produceren waarvan de eigenschappen genoeg afwijken om een verschil te maken voor de speler die ermee schiet of passt. De enige zinnige reden daarvoor lijkt te zijn het produceren van meer doelpunten, in de veronderstelling dat dat de wedstrijden aantrekkelijker zal maken.
Veel heeft dat tot dusver niet opgeleverd. Uitslagen als 5-3 of 8-4 zijn nog altijd zeldzaam op het WK. Het is bovendien maar de vraag of een wedstrijd waarin weinig gescoord wordt minder opwindend is dan een wedstrijd met veel doelpunten. Mij lijkt dat een typisch Amerikaans idee - Amerikanen hebben een nogal korte aandachtsspanne met een grote behoefte aan prikkels willen ze hun concentratie kunnen behouden.
Als het de bedoeling is de Amerikanen te interesseren in een vorm van voetbal die daadwerkelijk met de voeten wordt gespeeld, slaat dat nergens op. Dat voetbal tegenwoordig populairder is dan ooit in de VS, heeft meer te maken met de groeiende Spaanssprekende bevolking en met het feit dat het inmiddels een van de belangrijkste kindersporten is, dan met misplaatste pogingen van de FIFA-bonzen om het aantal doelpunten tijdens WK-wedstrijden te beïnvloeden door de eigenschappen van de bal te manipuleren.
Dit jaar lijk het erop dat ze hun doel verder voorbij zijn geschoten dan ooit omdat zich laat aanzien dat de nieuwe bal de aanvallers meer frustreert dan de doelmannen. Schoten van afstand die daadwerkelijk binnen het doelkader eindigen, lijken opmerkelijk zeldzaam te zijn. Ook passes over lange afstand komen zo te zien gemiddeld minder vaak aan dan je zou verwachten van spelers van het kaliber dat op het WK actief is.
Al dat technologische gedoe met de bal maakt bovendien een merkwaardige indruk als je bedenkt dat Blatter en zijn vazallen zich met hand en tand verzetten tegen elke andere technologische vernieuwing in voetbal - van elektronische hulpmiddelen om de arbiters te assisteren willen de Blattertjes nog altijd niets weten. Het bewijst eens te meer dat de bondsbonzen van het internationale voetbal alleen geïnteresseerd zijn in de dollars die aan het einde van het toernooi in de FIFA-koffers belanden...
zaterdag 12 juni 2010
WK-koorts (2)
Heb vandaag wat rondgewandeld in Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Wat opvalt is dat van het WK nog steeds niet veel valt te merken. Waar in Nederland zowat elke horecagelegenheid en tenminste één woning per straat al ver vóór de aanvang van het toernooi pijn deden aan je ogen van het oranje, zijn het in Yaoundé alleen de adverteerders op de talloze billboards die zich bewust lijken te zijn van het toernooi in Zuid-Afrika. Opmerkelijk detail: de hoofdsponsor van de Ontembare Leeuwen is het belbedrijf Orange...
Dat het toernooi nog niet erg lijkt aan te slaan bij de bevolking zelf kan te maken hebben met het pessimisme waarmee de Kameroenezen de wedstrijden van hun nationale équipe tegemoet zien, maar hangt waarschijnlijk meer samen met het feit dat de meeste mensen hier wel wat beters te doen hebben dan zich al weken van tevoren druk te maken over het nakende voetbalfestijn. Zorgen dat ze elke dag te eten hebben, bijvoorbeeld.
Dat wil niet zeggen dat voor de wedstrijden die inmiddels gespeeld zijn geen belangstelling bestond. Je ziet en hoort overal tv's aanstaan waarop de wedstrijden te zien zijn. Mijn vriend Louis Tsanga en ik waren, zoals gebruikelijk, per toyotabusje naar Yaoundé gereisd en onze terugreis naar Obala viel samen met de eerste helft van de wedstrijd Nigeria-Argentinië, met als gevolg dat we het busje, waar naar goed Afrikaans gebruik meer dan twintig personen in geperst waren, vooral moesten delen met vrouwen en kinderen.Wat ik bij terugkomst zag van de tweede helft bevestigde mijn gevoel dat de Argentijnse équipe de haar toegedichte favorietenrol bepaald niet verdient. Ik ben natuurlijk geen voetbalverslaggever van nature, dus ik zal er wel geen verstand van hebben, maar op mij maakte de ploeg een ongeorganiseerde indruk. Lionel Messi, die in de ogen van de vermeende experts een van de sterren van het toernooi zou worden, kon zo te zien geen moment zijn stempel op de wedstrijd drukken.
Een ander team dat zich wat mij betreft volstrekt ten onrechte een favorietenrol heeft toegedicht, Engeland, bewees gisteren eveneens zijn bescheiden feitelijke status. De Engelsen lijken voortdurend te vergeten dat hun voetballers in hun eigen Premier League en in de Europese clubcompetities weliswaar schitteren, maar dat ze daar omringd zijn door de crême de la crême van het internationale voetbal. Ze lijken daardoor beter dan ze in werkelijkheid zijn, zoals gisteren pijnlijk werd aangetoond door het elftal van de Verenigde Staten, dat met beperkte technische middelen maar met een goede organisatie opmerkelijk eenvoudig standhield tegen de Engelse 'sterren'. En wat die keeper in een nationaal elftal elftal te zoeken heeft, is mij een raadsel. De zondagskranten zullen smullen van zijn ongelooflijke blunder bij het Amerikaanse tegendoelpunt.
Met afstand de beste wedstrijd van het toernooi was wat mij betreft tot dusver het openingsduel tussen Zuid-Afrika en Mexico, waarbij de Zuidafrikanen, toen ze in de tweede helft eenmaal de zenuwen van zich afgeschud hadden, technisch en taktisch indrukwekkend voor de dag kwamen. Dit team kan het ver schoppen in het toernooi als ze op dit niveau blijven voetballen.
Maandag de eerste wedstrijden van Oranje en de Ontembare Leeuwen. Ik ben benieuwd...
woensdag 9 juni 2010
Een bijzondere voorbereiding
De ploeg van Kameroen bereidt zich op een nogal bijzondere manier voor op het WK. Waar de meeste voetbalbonden hun best doen om hun équipe zoveel mogelijk van de buitenwereld af te schermen teneinde de concentratie van de spelers niet te verstoren, vond de Kameroense bond het nodig zijn Ontembare Leeuwen uit te zwaaien met een grandioze 'hommage' die ook nog eens live op de televisie werd uitgezonden. En dat nadat de ploeg 's middags al een wedstrijd had afgewerkt van het 'tweede' tegen het 'eerste', die door de B-ploeg met 2-1 werd gewonnen.
Vanuit Europees perspectief viel op het evenement van gisteravond, dat bestond uit een diner, afgewisseld met muziek, dans en speeches, wel het een en ander aan te merken. Om te beginnen waren de spelers verdeeld over een aantal tafels met notabelen, met aanvoerder Samuel Eto'o aan de tafel met de hoogstwaardigheidsbekleders. Wij zouden zeggen dat dat niet goed kan zijn voor de moraal en het groepsgevoel. Hier zeggen ze dat het voor 'jalousie' zorgt, een emotie waarvoor men in Afrika klaarblijkelijk erg ontvankelijk is.
Daarnaast nam het hele gebeuren nogal wat tijd in beslag, wat de vorm van de équipe evenmin ten goede zal komen. Ik vroeg me ook af of een nogal derderangsuitvoering van een aria uit Bizets Carmen door het plaatseljke operakoor bij profvoetballers op een gewillig oor kan rekenen.
De Engelstalige tv-presentratrice legde nogal de nadruk op de steun die de Ontembare Leeuwen in haar ogen van het Opperwezen zullen ontvangen - een nogal dubieuze stelling als je bedenkt dat God, als hij al in voetbal geïnteresseerd is, de voetbalboeven uit Italië al vier keer wereldkampioen heeft gemaakt.
Haar mannelijke en Franstalige collega-presentator liet intussen weten er niet aan te twijfelen dat 'onze voorouders trots zullen zijn' op wat de Leeuwen in Zuid-Afrika gaan presteren. Hij kreeg bijval van minister van Sport Michel Zoah, die verklaarde 'deze keer de goede keer zal zijn, beter dan 1990' (toen Kameroen op een haar na de halve finale haalde).
Intussen ondermijnde 'humorist' Thomas Nguijoh het gezag van coach Paul Le Guen door Ajacied Eyong Eno op te roepen te 'pingelen, pingelen en nog eens te pingelen'. "Ik weet dat de trainer er niet blij mee zal zijn, maar wij zijn er dol op."
Naar hier in Kameroen verluidt, was het hele spektakel een traditionele aangelegenheid. Blijkbaar werd in vroeger tijden, als de krijgers van de stam zich op jacht of op het oorlogspad begaven, hun voor vertrek een feest aangeboden waarin de stamoudsten en overige stamleden poogden hun een hart onder de riem te steken met het oog op de vele gevaren die de jonge helden tegemoet konden zien.
Zo heel gevaarlijk is een WK voetbal natuurlijk niet, vergeleken bij een olifantenjacht of een stammenoorlog - sterker nog, bij slecht presteren zijn de gevaren die de ploeg thuis te wachten staan, waarschijnlijk groter dan wat ze in Zuid-Afrika kan overkomen. Maar wellicht heeft het samenzijn de Ontembare Leeuwen genoeg hart onder de riem gestoken voor een succesvol WK...
Vanuit Europees perspectief viel op het evenement van gisteravond, dat bestond uit een diner, afgewisseld met muziek, dans en speeches, wel het een en ander aan te merken. Om te beginnen waren de spelers verdeeld over een aantal tafels met notabelen, met aanvoerder Samuel Eto'o aan de tafel met de hoogstwaardigheidsbekleders. Wij zouden zeggen dat dat niet goed kan zijn voor de moraal en het groepsgevoel. Hier zeggen ze dat het voor 'jalousie' zorgt, een emotie waarvoor men in Afrika klaarblijkelijk erg ontvankelijk is.
Daarnaast nam het hele gebeuren nogal wat tijd in beslag, wat de vorm van de équipe evenmin ten goede zal komen. Ik vroeg me ook af of een nogal derderangsuitvoering van een aria uit Bizets Carmen door het plaatseljke operakoor bij profvoetballers op een gewillig oor kan rekenen.
De Engelstalige tv-presentratrice legde nogal de nadruk op de steun die de Ontembare Leeuwen in haar ogen van het Opperwezen zullen ontvangen - een nogal dubieuze stelling als je bedenkt dat God, als hij al in voetbal geïnteresseerd is, de voetbalboeven uit Italië al vier keer wereldkampioen heeft gemaakt.
Haar mannelijke en Franstalige collega-presentator liet intussen weten er niet aan te twijfelen dat 'onze voorouders trots zullen zijn' op wat de Leeuwen in Zuid-Afrika gaan presteren. Hij kreeg bijval van minister van Sport Michel Zoah, die verklaarde 'deze keer de goede keer zal zijn, beter dan 1990' (toen Kameroen op een haar na de halve finale haalde).
Intussen ondermijnde 'humorist' Thomas Nguijoh het gezag van coach Paul Le Guen door Ajacied Eyong Eno op te roepen te 'pingelen, pingelen en nog eens te pingelen'. "Ik weet dat de trainer er niet blij mee zal zijn, maar wij zijn er dol op."
Naar hier in Kameroen verluidt, was het hele spektakel een traditionele aangelegenheid. Blijkbaar werd in vroeger tijden, als de krijgers van de stam zich op jacht of op het oorlogspad begaven, hun voor vertrek een feest aangeboden waarin de stamoudsten en overige stamleden poogden hun een hart onder de riem te steken met het oog op de vele gevaren die de jonge helden tegemoet konden zien.
Zo heel gevaarlijk is een WK voetbal natuurlijk niet, vergeleken bij een olifantenjacht of een stammenoorlog - sterker nog, bij slecht presteren zijn de gevaren die de ploeg thuis te wachten staan, waarschijnlijk groter dan wat ze in Zuid-Afrika kan overkomen. Maar wellicht heeft het samenzijn de Ontembare Leeuwen genoeg hart onder de riem gestoken voor een succesvol WK...
maandag 7 juni 2010
WK koorts?
Van WK koorts valt in Kameroen nog niet veel te merken. Dat zal allicht te maken hebben met het verre van indrukwekkende presteren van de Ontembare Leeuwen in de voorbereidingscampagne. Afgelopen zaterdag werd opnieuw verloren, van Servië ditmaal, met 4-3, nadat Kameroen tot tweemaal toe de leiding had genomen.
De tv-commentatoren deden hun best om een positieve draai aan de uitslag te geven - ze wilden blijkbaar de moraal van de ploeg niet nog verder ondermijnen dan de voormalige vedette Roger Milla al had klaargespeeld met zijn ongezouten kritiek op aanvoerder Samuel Eto'o - wiens naam overigens dient te worden uitgesproken als Etô, en niet als Etowoo, zoals Nederlandse tv-verslaggevers veronderstellen.
Het algemene gevoelen in Kameroen lijkt te zijn dat Milla misschien wel gelijk had met zijn kritiek, maar dat hij geen ongelukkiger moment had kunnen uitkiezen om zijn gal te spuien, zo vlak voor het toernooi. Een deel van de supporters vermoedt bovendien afgunst achter de woorden van Milla. Tenslotte verdienen de huidige Leeuwen heel wat meer dan hij in de jaren tachtig met zijn kunsten bij elkaar heeft gevoetbald.
Om de moed erin te houden wezen de Kameroenese tegenhangers van Jack van Gelder en Hugo Borst erop dat Kameroen de tweede helft met 1-0 had gewonnen en dat de Leeuwen in één wedstrijd drie keer hadden gescoord - dat was ook alweer een tijd niet meer voorgekomen. Het zal intussen de nodige moeite kosten om in Kameroen iemand te vinden die oprecht gelooft dat de nationale équipe wereldkampioen kan worden. Het verleden doet het ergste vrezen: na de legendarische campagne van 1990 zijn de Leeuwen maar al te tembaar gebleken. In de eindronden van het WK is sindsdien geen wedstrijd meer gewonnen...
De tv-commentatoren deden hun best om een positieve draai aan de uitslag te geven - ze wilden blijkbaar de moraal van de ploeg niet nog verder ondermijnen dan de voormalige vedette Roger Milla al had klaargespeeld met zijn ongezouten kritiek op aanvoerder Samuel Eto'o - wiens naam overigens dient te worden uitgesproken als Etô, en niet als Etowoo, zoals Nederlandse tv-verslaggevers veronderstellen.
Het algemene gevoelen in Kameroen lijkt te zijn dat Milla misschien wel gelijk had met zijn kritiek, maar dat hij geen ongelukkiger moment had kunnen uitkiezen om zijn gal te spuien, zo vlak voor het toernooi. Een deel van de supporters vermoedt bovendien afgunst achter de woorden van Milla. Tenslotte verdienen de huidige Leeuwen heel wat meer dan hij in de jaren tachtig met zijn kunsten bij elkaar heeft gevoetbald.
Om de moed erin te houden wezen de Kameroenese tegenhangers van Jack van Gelder en Hugo Borst erop dat Kameroen de tweede helft met 1-0 had gewonnen en dat de Leeuwen in één wedstrijd drie keer hadden gescoord - dat was ook alweer een tijd niet meer voorgekomen. Het zal intussen de nodige moeite kosten om in Kameroen iemand te vinden die oprecht gelooft dat de nationale équipe wereldkampioen kan worden. Het verleden doet het ergste vrezen: na de legendarische campagne van 1990 zijn de Leeuwen maar al te tembaar gebleken. In de eindronden van het WK is sindsdien geen wedstrijd meer gewonnen...
woensdag 2 juni 2010
Rigobert Song blikt terug
De voormalige aanvoerder van de Ontembare Leeuwen, Rigobert Song (34), blikt in een interview met de krant Le Messager terug op zijn carrière in het nationale elftal. Song, in zijn beste jaren een van de beste verdedigers ter wereld, heeft met name interessante verhalen over zijn allereerste Wereldbeker, die van 1994 in de VS. Kameroen had vier jaar eerder de wereld verbaasd door op een haar na de halve finale te halen (twee schwalbes van Gary Lineker deden de ploeg in de kwartfinale tegen Engeland de das om), maar in ´94 bleken de Leeuwen uitermate tembaar.
Song over dat toernooi: "Ik sliep op één kamer met Roger Milla, die destijds 42 jaar oud was. Tussen de wedstrijden moesten we zelf onze eigen was doen. Eerlijk gezegd heb ik hem daar nooit een hand voor zien uitsteken. Dus liet ik de kraan lopen, deed ik zijn was en legde ik alles klaar voor de volgende wedstrijd."
Het lijkt erop dat de oude Roger Milla, die afgelopen week nogal wat misbaar maakte over de geringe bijdrage van Samuel Eto´o aan de nationale ploeg, zelf ook niet vies was van vedetteneigingen. Het dient overigens gezegd dat Milla in zijn smetteloze tenue tijdens het toernooi in de VS wel de oudste doelpuntenmaker ooit werd op een Wereldkampioenschap.
Overigens heerst onduidelijkheid over de familierelatie van Rigobert met Arsenal-middenvelder Alexandre Song. Hoewel vaak wordt verondersteld dat Rigobert Alexandres oom is, zou de oudste van de twee Songs onlangs in een interview met www.mtnfootball.live hebben verklaard dat hun vaders broers waren. Rigobert Song speelde tot het afgelopen seizoen voor het Turkse Trabzonspor, maar zijn contract is niet verlengd waardoor hij momenteel zonder club zit.
Eto'o blijft in het nieuws
Samuel Eto'o mag dan eieren voor zijn geld hebben gekozen in het publieke debat met zijn 'ancien' Roger Milla, dat wil nog niet zeggen dat hij het ongelijk heeft bewezen van de man die Kameroen in 1990 praktisch in zijn eentje naar de kwartfinale hielp.
In de oefenwedstrijd die de Ontembare Leeuwen gisteren speelden tegen Portugal raakte hij zo gefrustreerd door het ongetwijfeld wederom uiterst irritante spel van de Portugezen dat hij al in de eerste helft met een rode kaart van het veld mocht. Kameroen verloor de wedstrijd uiteindelijk met 3-1, wat het ergste doet vrezen voor de WK-campagne.
Desondanks was de verslaggever van de Kameroenese krant le Messager niet geheel ontevreden. Honoré Foimoukom constateert in zijn wedstrijdverslag dat 'een aantal waarnemers meent dat Kameroen in diverse onderdelen van het team sterk genoeg is om in Zuid-Afrika geen modderfiguur te slaan'. Tevredenheid is er vooral over de jonge aanvaller Eric Maxim Choupo-Moting, 'die heeft laten zien dat hij een belangrijke aanwinst kan zijn voor de Kameroenese aanval'.
Intussen circuleert op internet en in de Kameroenese pers een 'brief aan een Kameroenees', ondertekend door Eto'o en zo te zien gericht aan Roger Milla, die eindigt met de volgende ironische zinsneden: "Beste broeder, toen ik vernam dat je met zoveel woorden gezegd zou hebben dat ik nooit iets aan mijn land heb bijgedragen - noch een Olympische gouden medaille, noch twee Afrikaanse kampioenschappen, noch een record aantal doelpunten in de eindronden van de Afrika Cup, noch een record aantal doelpunten in het nationale elftal, noch een stichting gewijd aan de jeugdopleiding, noch enkele uitverkiezingen als Afrikaans voetballer van het jaar - was ik zozeer van afkeer vervuld dat ik even heb overwegen om me uit de nationale ploeg terug te trekken."
'Eto'o' eindigt de brief met de mededeling dat hij deel zal blijven uitmaken van de ploeg omdat hij is 'gebeld door talloze landgenoten die me hebben verteld hoeveel ik voor hen beteken - dat de straten in Kameroen tijdens de afgelopen Champions League finale even leeg waren als tijdens wedstrijden van het nationale elftal'.
Aangezien aan de mate van geletterdheid van de Kameroenese vedette zelfs in eigen land wordt getwijfeld, lijkt het onwaarschijnlijk dat de brief in kwestie daadwerkelijk van de hand van Eto´o is. In de wedstrijd van gisteren heeft hij zich in elk geval als aanvoerder niet van zijn beste kant laten zien.
Nederland deed het gisteren een stuk beter. Oranje begon weliswaar minder wervelend aan de partij dan vorige week tegen Mexico, maar op de 4-1 einduitslag viel uiteraard niets af te dingen. Wat wel zorgen baart is de manier waarop de Ghanese tegentreffer tot stand kwam. Aanvallend behoort Nederland ongetwijfeld tot de sterkste ploegen op het WK, maar of de verdediging stand houdt tegen sterkere tegenstanders dan de ploeg van van Marwijk tot dusver heeft ontmoet, staat nog te bezien. Vooralsnog zou ik mijn geld voor de wedstrijd tussen Oranje en de Ontembare Leeuwen op de mannen van van Marwijk zetten...
maandag 31 mei 2010
Regering steunt Eto'o
Stel je voor dat Robin van Persie na kritiek op zijn spel voor Oranje door Johan Cruijff bezoek zou krijgen van minister Rouvoet van OCW (waar de sport in Nederland onder valt) om hem te verzekeren dat hij kan rekenen op steun van de regering en de natie. Moeilijk voorstelbaar, nietwaar?
Maar dat is wat zich de afgelopen dagen heeft afgespeeld rondom de WK-selectie van Kameroen. De aanvoerder en aanvalsleider van de Ontembare Leeuwen voelde zich zozeer aangetast in zijn goede naam door stevige kritiek op zijn spel voor het nationale elftal door zijn illustere voorganger Roger Milla dat hij zei te overwegen zich uit het team terug te trekken. Dat leidde in regeringskringen in Kameroen tot zodanige paniek dat president Paul Biya het klaarblijkelijk nodig vond om minister van Sport Michel Zoah naar het Europese trainingskamp van de Kameroenese selectie te sturen. Noah kwam Eto'o vertellen dat 'zijn positie als aanvoerder niet in het geding was' en dat hij 'kon rekenen op volledige steun van de regering'.
Ook de voorzitter van de Kameroenese voetbalbond, Mohammed Iya, mengde zich in de discussie in voor Nederlandse begrippen opmerkelijke bewoordingen. "Na verklaringen in de media van een aantal belangrijke figuren in onze voetbalwereld", aldus Iya, "roept de Kameroenese Voetbal Federatie het publiek op om verenigd te blijven rond de Ontembare Leeuwen."
Intussen speelt nog een andere kwestie rond de selectie van coach Paul Le Guen. Twee spelers hebben namelijk nog geen officiële goedkeuring van de FIFA ontvangen om voor hun land uit te komen. De jonge talenten Gaetan Bong en Eric Choupo-Moting hebben eerder gespeeld voor jeugdelftallen van respectievelijk Frankrijk en Duitsland. Volgens een woordvoerder heeft FIFA 'een onderzoek gestart' omdat de Kameroenese bond 'nog niet alle benodigde documenten heeft overlegd'.
Maar dat is wat zich de afgelopen dagen heeft afgespeeld rondom de WK-selectie van Kameroen. De aanvoerder en aanvalsleider van de Ontembare Leeuwen voelde zich zozeer aangetast in zijn goede naam door stevige kritiek op zijn spel voor het nationale elftal door zijn illustere voorganger Roger Milla dat hij zei te overwegen zich uit het team terug te trekken. Dat leidde in regeringskringen in Kameroen tot zodanige paniek dat president Paul Biya het klaarblijkelijk nodig vond om minister van Sport Michel Zoah naar het Europese trainingskamp van de Kameroenese selectie te sturen. Noah kwam Eto'o vertellen dat 'zijn positie als aanvoerder niet in het geding was' en dat hij 'kon rekenen op volledige steun van de regering'.
Ook de voorzitter van de Kameroenese voetbalbond, Mohammed Iya, mengde zich in de discussie in voor Nederlandse begrippen opmerkelijke bewoordingen. "Na verklaringen in de media van een aantal belangrijke figuren in onze voetbalwereld", aldus Iya, "roept de Kameroenese Voetbal Federatie het publiek op om verenigd te blijven rond de Ontembare Leeuwen."
Intussen speelt nog een andere kwestie rond de selectie van coach Paul Le Guen. Twee spelers hebben namelijk nog geen officiële goedkeuring van de FIFA ontvangen om voor hun land uit te komen. De jonge talenten Gaetan Bong en Eric Choupo-Moting hebben eerder gespeeld voor jeugdelftallen van respectievelijk Frankrijk en Duitsland. Volgens een woordvoerder heeft FIFA 'een onderzoek gestart' omdat de Kameroenese bond 'nog niet alle benodigde documenten heeft overlegd'.
zondag 30 mei 2010
Definitieve selectie Kameroen
De Kameroenese bondscoach Paul Le Guen heeft vandaag zijn definitieve selectie voor het WK in Zuid-Afrika bekendgemaakt. Daarin komt ook de naam voor van aanvoerder Samuel Eto'o Fils, die eerder had gedreigd thuis te zullen blijven na stevige kritiek van de voormalige vedette Roger Milla. De soep werd blijkbaar niet zo heet gegeten als ze werd opgediend.
Kameroen speelde zaterdag op het nippertje gelijk tegen Slowakije, door een doelpunt van de enige in Nederland actieve international (bij Ajax bekend als Enoh, maar in Kameroen noemen ze hem liever Eyong) in de 83e minuut. Het maken van doelpunten lijkt op dit moment het grootste probleem voor de Ontembare Leeuwen - het was alweer een paar wedstrijden geleden dat de ploeg nog gescoord had. Maar ook de verdediging kon wel eens te wensen overlaten. Dat de oude Rigobert Song nog altijd deel uitmaakt van de selectie, lijkt een teken aan de wand. Tijdens het toernooi om de Afrika Cup, begin dit jaar, maakte de voormalige capitaine van de Ontembare Leeuwen een verre van zekere indruk.
Slechts één lid van de selectie voetbalt in Kameroen zelf: Vincent Aboubakar van Coton Sport uit Garoua.
De selectie ziet er als volgt uit:
Doel: Guy Roland N'Dy Assembe (Valenciennes), Idriss Carlos Kameni (Espanyol), Hamidou Souleymanou (Kayserispor).
Defensie: Benoit Assou-Ekotto (Tottenham Hotspur), Sebastien Bassong (Tottenham Hotspur), Gaetan Bong (Valenciennes), Aurelien Chedjou (Lille), Geremi (Ankaragucu), Stephane Mbia (Olympique Marseille), Nicolas Nkoulou (Monaco), Rigobert Song (Trabzonspor).
Middenveld: Achille Emana (Real Betis), Enoh Eyong (Ajax), Jean Makoun (Olympique Lyon), Georges Mandjeck (Kaiserslautern), Joel Matip (Schalke 04), Landry Nguemo(Celtic), Alexandre Song (Arsenal)
Aanval: Vincent Aboubakar (Coton Sport), EricChoupo-Moting (Nuremburg), Samuel Eto'o (Inter Milan), Mohamadou Idrissou (Freiburg), Achille Webo (Real Mallorca).
zaterdag 29 mei 2010
90 seconden stile voor de Ontembare Leeuwen
De Kameroense Telegraaf, Le Messager, publiceerde van de week een opmerkelijk bericht op zijn website. Volgens verslaggever Honoré Foimoukom overwegen ´kringen rond de achtenswaardige expert´ Jérôme Minlend, algemeen president-directeur van het energie- en telecombedrijf Cac International (een van de sponsors van de Ontembare Leeuwen) om Kameroenezen in binnen- en buitenland te vragen 90 seconden stilte in acht te nemen om de nationale équipe te steunen in haar streven het eerste Afrikaanse land te worden dat de Wereldbeker wint.
Op 7 juni om 12 uur (Kameroense tijd, nemen we aan) worden alle supporters van het nationale elftal geacht anderhalve minuut lang al hun bezigheden te staken en enige meditatieve gedachten te wijden aan de voetballers, die een week later hun campagne beginnen met een wedstrijd tegen Japan.
Gezien de reacties op de website van Le Messager is de animo niet al te groot. Zo schrijft ´Eltho-daoud´ dat hij het idee maar onzin vindt: "De Leeuwen zijn nog altijd in leven. Waarom zou ik 90 seconden stilte in acht nemen voor lui die in luxe-appartementen wonen en nog niet eens de eerste ronde hebben overleefd? Als ik zoiets al zou doen, zou het zijn voor de ware helden van de onafhankelijkheid." (Het is dit jaar 50 jaar geleden dat Kameroen een onafhankelijke natie werd.)
Op 7 juni om 12 uur (Kameroense tijd, nemen we aan) worden alle supporters van het nationale elftal geacht anderhalve minuut lang al hun bezigheden te staken en enige meditatieve gedachten te wijden aan de voetballers, die een week later hun campagne beginnen met een wedstrijd tegen Japan.
Gezien de reacties op de website van Le Messager is de animo niet al te groot. Zo schrijft ´Eltho-daoud´ dat hij het idee maar onzin vindt: "De Leeuwen zijn nog altijd in leven. Waarom zou ik 90 seconden stilte in acht nemen voor lui die in luxe-appartementen wonen en nog niet eens de eerste ronde hebben overleefd? Als ik zoiets al zou doen, zou het zijn voor de ware helden van de onafhankelijkheid." (Het is dit jaar 50 jaar geleden dat Kameroen een onafhankelijke natie werd.)
Arme Eto'o
Samuel Eto'o Fils mag dan een van de succesvolste voetballers van zijn generatie zijn (zojuist met Inter Milaan de Champions League gewonnen na vorig jaar met Barça hetzelfde te hebben gepresteerd), toch heeft de Kameroense aanvaller het niet gemakkelijk.
Dat Hollandse tv-verslaggevers zijn naam al sinds jaar en dag verkeerd uitspreken, zal hem weinig zorgen baren. Die hebben er immers sinds de onvolprezen Herman Kuiphof een gewoonte van gemaakt om buitenlandse namen te verhaspelen - zelfs als de naam eigenlijk gewoon Nederlands is, zoals in het geval van de Vlaamse wielrenner William Tackaert, die zijn hele carrière heeft moeten aanhoren hoe de onbeschrijfelijke sukkel Mart Smeets zijn achternaam verkrachtte tot 'Takke-ááár'.
Eto'o lijkt echter wel wakker te liggen van uitspraken die zijn grote voorganger Roger Milla deze week deed tegenover het Franse persbureau AFP - uitspraken die ook werden gepubliceerd in de Kameroense krant Le Messager en dus ook in eigen land veel stof hebben doen opwaaien.
Op de vraag van de verslaggever wat hij dacht van de kansen van de Ontembare Leeuwen op het komende WK antwoordde de voormalige vedette, thans goodwill-ambassadeur van de Kameroense voetbalbond: "Het kan me niets schelen.. Ik ben het niet eens met de selectie van (bondscoach) Paul Le Guen. De spelers zijn verbitterd, ze kunnen niet van Le Guen op aan. Het toernooi om de Afrika Cup in Angola (waar Kameroen met matig spel in de kwartfinale werd uitgeschakeld MH) was een grote teleurstelling. En wat Samuel Eto'o betreft? Tot dusver heeft hij veel bijgedragen aan de successen van Barcelona en Inter Milaan, maar hij heeft niets betekend voor het team van Kameroen. Hij heeft nog nooit aan de verwachtingen voldaan. Het is ook een kwestie van discipline: hij heeft de andere spelers slecht behandeld, dat hebben we met het nationale elftal nog nooit meegemaakt! Kameroen wacht op zijn reactie!"
Die respons heeft Kameroen vandaag gekregen. De getergde spits heeft op de Franse tv laten weten dat hij ernstig overweegt het WK te laten schieten.
"Wat is het mij waard?", aldus 'SAF', zoals de Inter-ster in Kameroen liefkozend wordt genoemd. "Ik zal er een paar dagen over nadenken, maar ik heb dit in mijn carrière helemaal niet nodig."
Om de oude Milla vervolgens zelf onder uit de zak te geven: "Wat heeft hij nou helemaal gepresteerd? Hij heeft de Wereldbeker niet gewonnen. Verder dan de kwartfinale heeft hij ook niet gebracht - en met wat voor een elftal! Je vraag je af: zijn dit mijn mensen? Zijn dit echt mijn mensen?"
Als de oude Leeuw zijn jonge landgenoot heeft willen prikkelen, lijken zijn opmerkingen averechts te hebben gewerkt. Als Eto´o zijn dreigement uitvoert, spinnen alleen de tegenstanders van Kameroen er garen bij. We volgen de ontwikkelingen...
vrijdag 28 mei 2010
Voetbal in Kameroen
Voetbalwedstrijd in het stadion van Obala, plm. 45 km ten noorden van Yaoundé
Het zal intussen zo'n 20 jaar geleden zijn dat Pele, niet de eerste de beste op voetbalgebied, voorspelde dat binnen tien jaar een Afrikaans land de wereldtitel zou winnen. Daar zat hij dus goed naast. Dichter dan Kameroen in 1990 (kwartfinale, onterecht verloren van Engeland) is geen Afrikaans land bij de wereldtitel geweest.
Dit jaar wordt het WK in Zuid-Afrika gehouden, wat de Afrikaanse landen kansrijker moet maken dan ooit tevoren. Het 'thuisvoordeel' zal de Afrikaanse voetballers zeker in de kaart spelen.
Ook zuiver statistisch gezien is de kans groter dan ooit: zes van de 32 deelnemende landen zijn Afrikaans. Rekenkundig gesproken betekent dat de kans dat een Afrikaans team de kampioenscup mee naar huis mag nemen pakweg 1:5,3 bedraagt.
Ook zonder het continentale thuisvoordeel lijkt die kans in de praktijk zelfs een stuk groter. Nigeria, Ghana, Ivoorkust en Kameroen beschikken over internationals die gelauwerd zijn in de Europese topcompetities. Hun nationale elftallen hoeven op basis van internationale ervaring en taktische scholing niet onder te doen voor de Europese en Zuidamerikaanse landen die tot dusver in de strijd om de wereldbeker de dienst hebben uitgemaakt.
Het is bovendien vrijwel uitgesloten dat een ploeg de wereldtitel wint zonder een ferme dosis geluk en/of arbitrale dwalingen. En de geschiedenis van het toernooi wijst uit dat geluk en falende scheidsrechters doorgaans op de hand van de thuisspelende ploegen zijn.
Desondanks lijkt het mij op voorhand onwaarschijnlijk dat een Afrikaans land verder komt dan de halve finale. Daarvoor is de organisatie rond de nationale elftallen te gebrekkig. Vriendjespolitiek en corruptie zijn nog altijd schering en inslag.
Zelf verblijf ik tijdens het toernooi in Kameroen*, waar de Ontembare Leeuwen van de nationale équipe zo ongeveer het enige element zijn dat de inwoners een gevoel van nationale identiteit verschaft: naast de twee 'hoofdtalen', Engels en Frans, worden in Kameroen zo'n 250 regionale talen en dialecten gesproken die vaak onderling onverstaanbaar zijn.
Kameroen moet het in voorronde in Zuid-Afrika opnemen tegen Denemarken, Japan en Nederland. De tweede ronde moet in die poule haalbaar zijn. Ik kijk uit naar de ontmoeting tussen 'Les Lions Indomptables' en Oranje, maar de kans is helaas groot dat die wedstrijd op een salonremise uitdraait. Uit sportief oogpunt valt te hopen dat een van beide ploegen punten morst in de eerste twee wedstrijden zodat het in de derde wedstrijd nog ergens om gaat. Hoe het met mij afloopt als het Nederlands elftal Kameroen uitschakelt voor de rest van het toernooi, zal ik moeten afwachten... :)
* http://www.everyculture.com/Bo-Co/Cameroon.html
Abonneren op:
Posts (Atom)
