Het is opvallend dat het jongste team op het WK, Ghana, het zo goed doet. De jonge Ghanezen torsen immers niet alleen de verwachtingen van hun eigen natie op de schouders, maar, nu alle andere Afrikaanse deelnemers zijn uitgeschakeld, die van hun hele continent.
Dat lijkt hen tot dusver niet te deren. De overwinning op de VS, gisteravond, was over de gehele wedstrijd genomen meer dan verdiend, hoewel de Amerikanen een groot deel van de tweede helft de match domineerden. Ghana is pas het derde Afrikaanse team in de geschiedenis van het WK dat tot de kwartfinale weet door te dringen, na Kameroen in 1990 en Senegal in 2002.
Dat is geen toeval. De Ghanezen mogen dan het jongste team vormen, maar de meeste spelers spelen al jaren met elkaar waardoor ze van alle Afrikaanse teams het meest als een eenheid functioneren. Hun volgende tegenstanders zijn de Uruguyanen van Luis Suarez, die gisteren twee keer scoorde: één cadeautje van de Zuidkoreaanse defensie en één zondagsschot. Dat kan een interessante wedstrijd worden. Mocht Ghana ook dat duel winnen en als eerste Afrikaanse land ooit de halve finale halen, dan zal de vreugde ook hier in Kameroen geen grenzen kennen.
Zelf heb ik gistermiddag een informeel duel bekeken tussen vertegenwoordigers van twee 'quartiers' van Obala in het plaatselijke 'stadion', een nogal wijdse benaming voor een hobbelig, slechts gedeeltelijk met nauwelijks gemaaid gras begroeid terrein, omgeven door gammele muren met twee bescheiden tribunes. Om de eigen ploeg van de tegenstanders te kunnen onderscheiden, was één team gehuld in shirts, terwijl het andere met ontbloot bovenlijf speelde. Naar mijn jonge vriend Razi (zelf een getalenteerd voetballer die een carrière als professional ambieert) mij uitlegde, wordt dat bepaald door de uitslag van de vorige wedstrijd: wie verliest moet de volgende partij shirtloos het veld op.
De wedstrijd werd aan het einde van de middag gespeeld, tegen zonsondergang, en ging net zo lang door tot de spelers door de invallende duisternis de bal niet meer konden zien. Het deed me denken aan mijn eigen jeugd, toen we op het trapveldje tegenover ons huis ook voetbalden tot het te donker werd.
We zagen de duidelijk sterkere 'shirts' twee keer scoren en één keer op de lat schieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten