Rensenbrinkmoment

Arjen Robben heeft nu ook zijn Rensenbrinkmoment. Vrij voor de Spaanse keeper Casillas had hij diverse opties: de bal stiften, de doelman omspelen of proberen recht tussen de benen van de keeper door te schieten. Helaas koos hij voor de laatste, wat natuurlijk gedoemd was te mislukken. Zoals Rob Rensenbrink in de laatste minuut van de finale van 1978 op de paal schoot, zo miste Robben de kans om Oranje wereldkampioen te maken. Rensenbrink had het excuus dat hij een uiterste inspanning moest doen om de bal te bereiken - het was een klein wonder dat hem dat überhaupt lukte.
Het enige excuus voor Robben was dat hij klaarblijkelijk net zo gespannen was als de rest van het Nederlands elftal, waardoor Oranje nooit echt in te wedstrijd kwam. En waarom Nigel de Jong geen rode kaart kreeg voor schandalige karatetrap tegen de borst van de arme Xabi Alonso was mij en mijn medekijkers een compleet raadsel.
De Nederlandse spelers liepen in hun ijver om het beter te doen dan hun illustere voorgangers van 1974 en 1978 zichzelf geheel voorbij.
Gelukkig werd ik hier in Kameroen niet al te veel uitgelachen. Vrijwel iedereen sprak zijn medeleven uit, waarop ik alleen maar kon zeggen dat het beste elftal had gewonnen. Dat gezegd zijnde, de Spanjaarden bakten er ook niet veel van. Ze wonnen hun wereldtitel zoals PSV zijn Europa Cup won: met het uiterste minimum aan doelpunten. Ik geloof niet dat ooit een land wereldkampioen is geworden met maar acht goals op zijn conto.
Intussen discussieert men hier nog volop over de trieste afgang van Kameroens Ontembare Leeuwen. Minister van Sport Michel Zoah had eerder al laten weten dat er een onderzoek komt naar het slechte presteren van Eto'o en co, en met name naar de onenigheid binnen de ploeg, waarbij de ene kliek zich klaarblijkelijk tegen de andere richtte met alle mogelijke middelen - hekserij niet uitgesloten: "Als ze magie willen gebruiken, moeten ze dat doen tegen de tegenstander, niet tegen elkaar." De minister heeft bevestigd dat hij de spelers zal vragen hun premie terug te storten. Er wordt ook volop geroddeld over Eto'o, van wie wordt gezegd dat hij de mensen in het dorp waar hij vandaan komt compleet in de kou laat staan - een onvergeeflijke zonde in dit land, waar men geacht wordt op te komen voor familieleden, in welke graad dan ook. (Zo wordt hier in Obala momenteel een nieuwe weg aangelegd, naar verluidt omdat het dorp van presidentsvrouwe Chantal Biya een eind verderop ligt en haar dorpsgenoten vonden dat het tijd werd dat zij iets voor hen deed.)
(P.S. Mijn excuses aan het handjevol volgers van mijn blog dat zij het enkele dagen hebben moeten missen. De internetverbinding in Obala heeft het begeven.)

De Mannschaft

De voormalige Ontembare Leeuw Patrick Mboma zei hier eergisteren op de tv na afloop van de wedstrijd tussen Duitsland en Argentinië dat hij niet verbaasd was dat de Argentijnen waren ingemaakt: "Een ploeg zonder trainer kan niet ver komen op een WK."
Blijkbaar was hij al even weinig onder de indruk van de trainerskwaliteit van het Argentijnse miniatuurtje als ikzelf. Voor mij was het geen verrassing dat de Zuidamerikanen van Duitsland verloren. Maar ik had niet verwacht dat de Mannschaft het non-team van Maradona zo indrukwekkend zou inpakken. De Zuidafrikaanse marabous die een finale Nederland-Duitsland voorspelden hebben inmiddels al voor 50% gelijk...

Verrassing

Ik kon me maar moeilijk voorstellen dat Oranje, dat tot dusverre niet echt had weten te overtuigen, zou winnen van de Brazilianen, die steeds beter op elkaar ingespeeld leken te raken.
Jonge vriend Razi, een overtuigd supporter van de Seleçao, gaf de mannen van Van Marwijk evenmin een kans, al hield hij niet op de Braziliaanse coach Dunga te bekritiseren voor diens beslissing Ronaldinho niet te selecteren. De eerste helft leek het erop dat de Brazilianen over het Nederlands elftal heen zouden walsen. Toen Robinho al na tien minuten de 1-0 binnenschoot na een gigantische verdedigingsblunder van Heitinga en Ooijer, had ik er al helemaal een hard hoofd in. Als het bij rust 3-0 had gestaan, zou Oranje niets te klagen hebben gehad.
Na de ongelooflijke ommekeer in de tweede helft, waarin de Brazilianen compleet het hoofd verloren op een manier die deed denken aan het elftal dat in 1974 door Cruijff en co werd gedeklasseerd, was de vreugde hier in huis algemeen - behalve bij Razi, die een half uur lang niet aanspreekbaar was. Daarna gingen we naar het centrum om de zege te vieren - mijn oranjeshirt gaf aanleiding tot de nodige felicitaties van Kameroenezen die al even verrast leken als ikzelf.
We moeten afwachten hoe de halve finale gaat uitpakken - tegen het Uruguay van Suarez, die gisteren dankzij een rode kaart uitgroeide tot de held van de natie. Het was evengoed jammer dat Ghana strandde op vijf centimeter van de halve finale.
Ik had misschien minder verrast moeten zijn. De Kameroenese televisie toonde gisteren beelden van een groep Zuidafrikaanse marabous (toverdokters) die na een geheimzinnig ritueel hun voorspelling voor de finale gaven: Nederland-Duitsland. Ze hebben terwijl ik dit schrijf al voor 25% gelijk...
Over toverdokters gesproken: de Kameroenese minister van Sport gaf gisteren tekst en uitleg over de gebleken tembaarheid van de Leeuwen. Volgens hem was er sprake van versplintering binnen de selectie, waarbij 'armere' spelers vol 'jalousie et haine' (afgunst en haat) zaten ten opzichte van de rijkere spelers, zoals aanvoerder Eto'o. Volgens de minister hadden verschillende spelers zelfs 'sorciers' ingehuurd om hun collega's te beheksen. De nieuwe trainer van Kameroen zal zijn handen eraan vol hebben.

Doellijntechnologie

Nu een van de belangrijkste voetbalbonden binnen de FIFA en binnen de IFAB, het voetbalorgaan dat officieel belast is met het toezicht op de spelregels, op dit WK is getroffen door een schandelijke arbitrale dwaling, lijkt bovenboef Blatter zijn mening over technologische assistentie voor scheidsrechters schielijk te herzien. Nadat de instanties eerder dit jaar lieten weten dat 'de discussie gesloten' was, zei het FIFA-baasje gisteren dat het debat over 'doellijntechnologie' in juli zou worden heropend. De voormalige voorzitter van de Engelse FA, Brian Barwick, zei gisteren dat de IFAB, die bestaat uit vertegenwoordigers van de vier oudste, Britse voetbalbonden, en de FIFA, twee technologieën heeft getest: een die werkt met camera's, zoals op het tennistoernooi van Wimbledon, en een met een chip in de bal die een signaal naar de scheidsrechter stuurt als de bal de doellijn passeert. Volgens hem werken beide methodes zo snel dat ze het spel niet of nauwelijks ophouden - het voornaamste argument van Blatter en co tegen technologische steun voor de arbiters: "Het werkt met 100 procent betrouwbaarheid."
Ik vraag me af of de Zwitserse opperbobo zijn mening net zo gemakkelijk zou hebben herzien als, pakweg, Denemarken het slachtoffer zou zijn geweest in plaats van Engeland. Blatter waarschuwde in één moeite door de Franse president Sarzkozy dat hij en zijn regering zich niet mogen bemoeien met de kolderieke affaire rond het Franse voetbalteam. Doen ze dat toch, dan zal de FIFA de Franse bond schorsen, aldus het Zwitserse potentaatje.
Intussen werd gisteren duidelijk dat Nederland het in de kwartfinale gaat opnemen tegen Brazilië. Hoewel de Seleçao van coach Dunga echte sterren ontbeert, maken de Brazilianen wel de indruk te groeien in het toernooi. Dat belooft niet veel goeds voor Oranje, dat tot nu toe vooral degelijk heeft gespeeld. Ik hoop dat de mannen van Van Marwijk zich door de favorietenrol van hun tegenstander laten inspireren tot een grootste wedstrijd. Als ze verliezen, zal het van de vermoedelijke toekomstige wereldkampioen zijn, al zal dat ongetwijfeld een schrale troost zijn.
Mochten ze onverhoopt winnen, dan behoort een finale Nederland-Duitsland tot de mogelijkheden. Dat zou wat zijn...

Video

Twee wedstrijden gisteren die, mogelijk beslissend, werden beïnvloed door afgrijselijke arbitrale dwalingen. Eerst het schot van Lampard in de wedstrijd tegen Duitsland waarbij de bal voor iedereen zichtbaar, behalve voor scheids- en grensrechter, de lijn passeerde, en vervolgens het doelpunt waarmee Argentinië tegen de tot dat moment betere Mexicanen de score opende, waarbij Tevez meer dan een meter buitenspel stond.
Als het belang van video-assistentie voor de arbiters ooit is aangetoond, is het nu wel. De boef Blatter zal echter ongetwijfeld blijven volhouden dat scheidsrechterlijke vergissingen 'onderdeel van het spel' zijn. Dit standpunt begint intussen zo ridicuul te worden dat je haast verborgen motieven zou beginnen te vermoeden achter het halsstarrige dogmatisme van de voetbalpaus en zijn medefossielen. Ik vraag me af wanneer nationale bonden zullen beginnen zich van de FIFA af te scheiden als de bejaarde Zwitserse voetbalcurie haar opvattingen niet wijzigt.

De geest van 1966

"Eindelijk gerechtigheid", zullen ze in Duitsland uitroepen.
Een scheidsrechter die een doelpunt niet erkent, terwijl de bal toch voor iedereen zichtbaar duidelijk de doellijn gepasseerd was - het riep onmiskenbaar de geest op van de finale van 1966, toen precies het omgekeerde gebeurde. Destijds trokken de Duitsers aan het kortste eind, ditmaal waren het de Engelsen. De Duitse televisie heeft de in 1966 ten onrechte goedgekeurde Engelse goal sindsdien tientallen, zo niet honderden keren herhaald - alsof ze daarmee de geschiedenis kon herschrijven. De Engelse frustratie zal na gisteravond zeker even groot zijn.
Je zou verwachten dat de Engelse ploeg, die tussen pakweg de dertigste en veertigste minuut duidelijk het beste van het spel had, door het volstrekt ten onrechte afgekeurde doelpunt van Lampard er nog een schepje bovenop zou doen, maar verbazend genoeg gebeurde precies het tegenovergestelde. De tegenslag leek de Engelsen eerder te verlammen. Ze trokken nog wel manmoedig ten aanval, maar dat gebeurde met steeds minder overtuiging en raffinement. De vlijmscherpe Duitse counters leverden uiteindelijk een volstrekt verdiende 4-1 zege op voor de jonge Mannschaft.
De Duitse zege betekent ook een flinke terechtwijzing voor de Engelse tabloidpers, die in haar bekende fantasieloze sensatiezucht de oorlog er weer eens met de haren bij gesleept had. De nederlaag (de grootste ooit voor een Engels team op de eindronde van een WK) bewees eens te meer hoezeer de Engelse 'sterren' in eigen land (en ook daarbuiten) worden overschat.
Ik ben benieuwd of de Duitsers zich opnieuw naar de finale kunnen voetballen. Als ze spelen op de manier waarop ze gisteren in het eerste half uur de Engelse verdediging aan flarden reten, zou het me niets verbazen.
Intussen liet de voormalige aanvoerder van de Ontembare Leeuwen van Kameroen, Rigobert Song, die in de wedstrijd tegen Nederland zijn laatste minuten voor de nationale ploeg speelde, in een tv-interview doorschemeren dat er in het Kameroenese kamp van alles mis was. Ook trainer Paul Le Guen zei na te zijn opgestapt dat hij al bij zijn aanstelling, vorig jaar, grote problemen had opgemerkt binnen de selectie die hij nooit had kunnen oplossen. Geen wonder dat de Leeuwen er andermaal niets van bakten...

Voetbal in het donker

Het is opvallend dat het jongste team op het WK, Ghana, het zo goed doet. De jonge Ghanezen torsen immers niet alleen de verwachtingen van hun eigen natie op de schouders, maar, nu alle andere Afrikaanse deelnemers zijn uitgeschakeld, die van hun hele continent.
Dat lijkt hen tot dusver niet te deren. De overwinning op de VS, gisteravond, was over de gehele wedstrijd genomen meer dan verdiend, hoewel de Amerikanen een groot deel van de tweede helft de match domineerden. Ghana is pas het derde Afrikaanse team in de geschiedenis van het WK dat tot de kwartfinale weet door te dringen, na Kameroen in 1990 en Senegal in 2002.
Dat is geen toeval. De Ghanezen mogen dan het jongste team vormen, maar de meeste spelers spelen al jaren met elkaar waardoor ze van alle Afrikaanse teams het meest als een eenheid functioneren. Hun volgende tegenstanders zijn de Uruguyanen van Luis Suarez, die gisteren twee keer scoorde: één cadeautje van de Zuidkoreaanse defensie en één zondagsschot. Dat kan een interessante wedstrijd worden. Mocht Ghana ook dat duel winnen en als eerste Afrikaanse land ooit de halve finale halen, dan zal de vreugde ook hier in Kameroen geen grenzen kennen.
Zelf heb ik gistermiddag een informeel duel bekeken tussen vertegenwoordigers van twee 'quartiers' van Obala in het plaatselijke 'stadion', een nogal wijdse benaming voor een hobbelig, slechts gedeeltelijk met nauwelijks gemaaid gras begroeid terrein, omgeven door gammele muren met twee bescheiden tribunes. Om de eigen ploeg van de tegenstanders te kunnen onderscheiden, was één team gehuld in shirts, terwijl het andere met ontbloot bovenlijf speelde. Naar mijn jonge vriend Razi (zelf een getalenteerd voetballer die een carrière als professional ambieert) mij uitlegde, wordt dat bepaald door de uitslag van de vorige wedstrijd: wie verliest moet de volgende partij shirtloos het veld op.
De wedstrijd werd aan het einde van de middag gespeeld, tegen zonsondergang, en ging net zo lang door tot de spelers door de invallende duisternis de bal niet meer konden zien. Het deed me denken aan mijn eigen jeugd, toen we op het trapveldje tegenover ons huis ook voetbalden tot het te donker werd.
We zagen de duidelijk sterkere 'shirts' twee keer scoren en één keer op de lat schieten.