Rensenbrinkmoment

Arjen Robben heeft nu ook zijn Rensenbrinkmoment. Vrij voor de Spaanse keeper Casillas had hij diverse opties: de bal stiften, de doelman omspelen of proberen recht tussen de benen van de keeper door te schieten. Helaas koos hij voor de laatste, wat natuurlijk gedoemd was te mislukken. Zoals Rob Rensenbrink in de laatste minuut van de finale van 1978 op de paal schoot, zo miste Robben de kans om Oranje wereldkampioen te maken. Rensenbrink had het excuus dat hij een uiterste inspanning moest doen om de bal te bereiken - het was een klein wonder dat hem dat überhaupt lukte.
Het enige excuus voor Robben was dat hij klaarblijkelijk net zo gespannen was als de rest van het Nederlands elftal, waardoor Oranje nooit echt in te wedstrijd kwam. En waarom Nigel de Jong geen rode kaart kreeg voor schandalige karatetrap tegen de borst van de arme Xabi Alonso was mij en mijn medekijkers een compleet raadsel.
De Nederlandse spelers liepen in hun ijver om het beter te doen dan hun illustere voorgangers van 1974 en 1978 zichzelf geheel voorbij.
Gelukkig werd ik hier in Kameroen niet al te veel uitgelachen. Vrijwel iedereen sprak zijn medeleven uit, waarop ik alleen maar kon zeggen dat het beste elftal had gewonnen. Dat gezegd zijnde, de Spanjaarden bakten er ook niet veel van. Ze wonnen hun wereldtitel zoals PSV zijn Europa Cup won: met het uiterste minimum aan doelpunten. Ik geloof niet dat ooit een land wereldkampioen is geworden met maar acht goals op zijn conto.
Intussen discussieert men hier nog volop over de trieste afgang van Kameroens Ontembare Leeuwen. Minister van Sport Michel Zoah had eerder al laten weten dat er een onderzoek komt naar het slechte presteren van Eto'o en co, en met name naar de onenigheid binnen de ploeg, waarbij de ene kliek zich klaarblijkelijk tegen de andere richtte met alle mogelijke middelen - hekserij niet uitgesloten: "Als ze magie willen gebruiken, moeten ze dat doen tegen de tegenstander, niet tegen elkaar." De minister heeft bevestigd dat hij de spelers zal vragen hun premie terug te storten. Er wordt ook volop geroddeld over Eto'o, van wie wordt gezegd dat hij de mensen in het dorp waar hij vandaan komt compleet in de kou laat staan - een onvergeeflijke zonde in dit land, waar men geacht wordt op te komen voor familieleden, in welke graad dan ook. (Zo wordt hier in Obala momenteel een nieuwe weg aangelegd, naar verluidt omdat het dorp van presidentsvrouwe Chantal Biya een eind verderop ligt en haar dorpsgenoten vonden dat het tijd werd dat zij iets voor hen deed.)
(P.S. Mijn excuses aan het handjevol volgers van mijn blog dat zij het enkele dagen hebben moeten missen. De internetverbinding in Obala heeft het begeven.)

De Mannschaft

De voormalige Ontembare Leeuw Patrick Mboma zei hier eergisteren op de tv na afloop van de wedstrijd tussen Duitsland en Argentinië dat hij niet verbaasd was dat de Argentijnen waren ingemaakt: "Een ploeg zonder trainer kan niet ver komen op een WK."
Blijkbaar was hij al even weinig onder de indruk van de trainerskwaliteit van het Argentijnse miniatuurtje als ikzelf. Voor mij was het geen verrassing dat de Zuidamerikanen van Duitsland verloren. Maar ik had niet verwacht dat de Mannschaft het non-team van Maradona zo indrukwekkend zou inpakken. De Zuidafrikaanse marabous die een finale Nederland-Duitsland voorspelden hebben inmiddels al voor 50% gelijk...

Verrassing

Ik kon me maar moeilijk voorstellen dat Oranje, dat tot dusverre niet echt had weten te overtuigen, zou winnen van de Brazilianen, die steeds beter op elkaar ingespeeld leken te raken.
Jonge vriend Razi, een overtuigd supporter van de Seleçao, gaf de mannen van Van Marwijk evenmin een kans, al hield hij niet op de Braziliaanse coach Dunga te bekritiseren voor diens beslissing Ronaldinho niet te selecteren. De eerste helft leek het erop dat de Brazilianen over het Nederlands elftal heen zouden walsen. Toen Robinho al na tien minuten de 1-0 binnenschoot na een gigantische verdedigingsblunder van Heitinga en Ooijer, had ik er al helemaal een hard hoofd in. Als het bij rust 3-0 had gestaan, zou Oranje niets te klagen hebben gehad.
Na de ongelooflijke ommekeer in de tweede helft, waarin de Brazilianen compleet het hoofd verloren op een manier die deed denken aan het elftal dat in 1974 door Cruijff en co werd gedeklasseerd, was de vreugde hier in huis algemeen - behalve bij Razi, die een half uur lang niet aanspreekbaar was. Daarna gingen we naar het centrum om de zege te vieren - mijn oranjeshirt gaf aanleiding tot de nodige felicitaties van Kameroenezen die al even verrast leken als ikzelf.
We moeten afwachten hoe de halve finale gaat uitpakken - tegen het Uruguay van Suarez, die gisteren dankzij een rode kaart uitgroeide tot de held van de natie. Het was evengoed jammer dat Ghana strandde op vijf centimeter van de halve finale.
Ik had misschien minder verrast moeten zijn. De Kameroenese televisie toonde gisteren beelden van een groep Zuidafrikaanse marabous (toverdokters) die na een geheimzinnig ritueel hun voorspelling voor de finale gaven: Nederland-Duitsland. Ze hebben terwijl ik dit schrijf al voor 25% gelijk...
Over toverdokters gesproken: de Kameroenese minister van Sport gaf gisteren tekst en uitleg over de gebleken tembaarheid van de Leeuwen. Volgens hem was er sprake van versplintering binnen de selectie, waarbij 'armere' spelers vol 'jalousie et haine' (afgunst en haat) zaten ten opzichte van de rijkere spelers, zoals aanvoerder Eto'o. Volgens de minister hadden verschillende spelers zelfs 'sorciers' ingehuurd om hun collega's te beheksen. De nieuwe trainer van Kameroen zal zijn handen eraan vol hebben.